Fair Play -Μανόλης Ἀναγνωστάκης

 

Fair Play

Μανόλης Ἀναγνωστάκης

(ὁ ποιητὴς ὑπογράφει ὡς: Μανοῦσος Φάσσης)

Τῷ φίλω Μ.Ἄν.

Πόσες χιλιάδες ὧρες πέρασαν μὲ συνεδρίαση,

σ᾿ αχτίδες, κόβες καὶ κομματικοὺς πυρῆνες,

στὸ τέλος πάθαμε χρονία νικοτινίαση

κι ὁ πονοκέφαλος οὔτε περνοῦσε μ᾿ ασπιρίνες.

Μάθαμε ἀπ᾿ ὄξω -βασικὰ- ὅλα τὰ προβλήματα

καὶ τὴν ἀναγκαιότητα τῆς πάλης

καὶ γίναμε τὰ δακτυλοδειχτούμενα τὰ βλήματα

κρατώντας τὸν Μὰρξ – Ἔγκελς ὑπὸ μάλης.

Μέρα τὴ μέρα θά ῾ρχονταν ἡ Ἐπανάσταση

καὶ περιμένοντας πέρασαν τὰ χρόνια

κι ὅμως σ᾿ τὸ λέγαν οἱ γονεῖς σου «ἄσ᾿ τα σὺ

πάντα θὰ βρίσκονται στὸν κόσμο ἄλλα κωθώνια».

Πάντοτε ὁ καπιταλισμὸς βρίσκει περάσματα

καὶ ξεπερνᾶ τὶς δύσκολες τὶς κρίσεις.

Κι ἕνα πρωί: «Ἀπαγορεύονται τὰ ἄσματα

καὶ κοπιάστε στὸ τμῆμα γιὰ ἀνακρίσεις».

Τώρα νὰ σπάσεις δὲν μπορεῖς πιά, σὲ χρωμάτισαν

καὶ σ᾿ ἔχουν σὰν τὸν ποντικὸ μέσα στὴ φάκα

καὶ δὲν ξεφεύγεις ἀπὸ τοῦ χαφιὲ τὸ μάτι σὰν

συναναστρέφεσαι τὸν καθ᾿ ἕνα μαλάκα.

...........................................................................................

Δὲν ἄκουσες ποτὲ τὴ μάνα σου τὴν ἅγια

σ᾿ ἐνοχλοῦσε καὶ σένα τὸ κατεστημένο,

δὲν εἶδες γύρω σου χιλιάδες τὰ ναυάγια

δὲν τὸ χαμπάρισες πὼς τὸ παιχνίδι ἦταν στημένο.