Πέμπτη 3 Αυγούστου 2023

Πύρινη λαίλαπα και δημόσια υγεία

Και φέτος το καλοκαίρι η πύρινη λαίλαπα απ' άκρη σ' άκρη της χώρας αφανίζει δασικό πλούτο, όμορφη φύση, σπίτια, επιχειρήσεις, κόπους ανθρώπων. Και όλα αυτά καλύπτονται κάτω από τον μανδύα της κλιματικής κρίσης και με το επιχείρημα ότι γίνεται προσπάθεια να μη χαθούν ανθρώπινες ζωές. Ομως και η επίκληση της κλιματικής κρίσης και η διάσωση των ανθρώπων είναι δύο έννοιες που στην καλύτερη περίπτωση κρύβουν άγνοια και στη χειρότερη υποκρισία.

Οι αρμόδιοι επιστήμονες και η επιτροπή του ΟΗΕ εδώ και πολλά χρόνια κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και απαιτούν μέτρα για προστασία της υγείας του περιβάλλοντος, σε ώτα μη ακουόντων.

Η κλιματική κρίση έχει συγκεκριμένες αιτίες που χρειάζεται να αντιμετωπιστούν για να μη χάνονται εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα δάσους και γενικότερα φύσης κάθε χρόνο. Οσο για την προσπάθεια να μη χαθούν ανθρώπινες ζωές, δείχνει πλήρη άγνοια των δεδομένων, γιατί σε βάθος δεκαετίας οι απώλειες σε ανθρώπους και η πρόκληση σοβαρών ασθενειών θα είναι δεδομένα.

Στην πυρκαγιά στον Βόλο από την αρχή ήρθε στη δημοσιότητα η έκλυση διοξινών στην ατμόσφαιρα. Κανένα δημοσίευμα, όμως, και κανένας επιστημονικός φορέας δεν βγήκε να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου ότι οι διοξίνες είναι ο πιο επικίνδυνος καρκινογόνος παράγοντας με ελάχιστη ποσότητα εισπνοής.

Διοξίνες εκλύονται και κατά τη διάρκεια πυρκαγιών σε χώρους αποθήκευσης υλικών ανακύκλωσης (Ασπρόπυργος, Ωραιόκαστρο), σε χωματερές και στις δασικές πυρκαγιές, όταν καίγονται πλαστικά ή λάστιχα. Ενας μεγάλος αριθμός πληθυσμού έχει επομένως εκτεθεί σ' αυτόν τον φοβερό κίνδυνο.

Ποια υπηρεσία καταγράφει τους πυροσβέστες, τους εθελοντές πυροσβέστες, τον γενικό πληθυσμό και ποια υπηρεσία θα παρακολουθεί την πορεία της υγείας τους, όταν εσωτερικές υπηρεσίες προστασίας πρόληψης δεν λειτουργούν, όταν ο δημόσιος τομέας υγείας συρρικνώνεται σταδιακά, όταν είναι δεδομένη η αύξηση των καρκινοπαθών;

Και θα μάθουμε ποτέ αν στις αποθήκες πυρομαχικών της 111 πτέρυγας μάχης κάηκαν και πυρομαχικά που περιέχουν απεμπλουτισμένο ουράνιο; Γιατί όταν δημιουργήθηκε ο θόρυβος ότι στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας χρησιμοποιήθηκαν σφαίρες απεμπλουτισμένου ουρανίου, η ελληνική κυβέρνηση, διά του τότε αρμόδιου υπουργού, απάντησε ότι χρησιμοποιεί και η χώρα μας τέτοιο υλικό στα πεδία βολής δοκιμών.

Το απεμπλουτισμένο ουράνιο είναι ραδιενεργό στοιχείο με χρόνο ζωής 5,5 εκατομμύρια χρόνια και περνά στο έδαφος, στο υπέδαφος, στον υδροφόρο ορίζοντα και βέβαια η έκθεση σ' αυτό προκαλεί κακοήθεις ασθένειες.

Σημαντικά στοιχεία θα υπάρξουν όταν δοθεί στη δημοσιότητα το πόρισμα του Ευρωπαϊκού Κέντρου Παρακολούθησης Δασικών Πυρκαγιών, όπου θα αναφέρεται ποιοι ρύποι εκλύθηκαν στην ατμόσφαιρα.

Τότε με βεβαιότητα θα μπορούμε να καταλήξουμε σε εκτιμήσεις για το ποιες ασθένειες θα παρουσιαστούν, αφού ήδη υπάρχει η Ευρωπαϊκή Οδηγία του Οργανισμού για την Υγεία και την Ασφάλεια στην Εργασία όπου καταγράφονται οι βλαπτικοί για την υγεία των εργαζομένων παράγοντες και ποιες ασθένειες προκαλούν.

Αρκετοί ρύποι από τις δασικές πυρκαγιές και τις πυρκαγιές ανακυκλώσιμων υλικών είναι ίδιοι με τους βλαπτικούς παράγοντες για την υγεία των εργαζομένων.

Υπάρχει αρμόδιος φορέας στη χώρα μας που ελέγχει την έκλυση τέτοιων ρυπογόνων παραγόντων και κάνει ποσοτικές μετρήσεις για την προστασία της υγείας του πληθυσμού; Είναι η Ελληνική Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας (ΕΕΑΕ); Εχει κάνει ελέγχους; Θα κάνει; Υπάρχουν εργαστήρια ανίχνευσης τέτοιων βλαπτικών παραγόντων στο αίμα;

Είναι ανάγκη, λοιπόν, για την προστασία της ανθρώπινης ζωής, να υπάρξει συνέργεια συναρμόδιων υπουργείων και η Ενωση Ελλήνων Χημικών καθώς και η Εταιρεία Ιατρικής της Εργασίας και Περιβάλλοντος να αποτελέσουν συμβούλους της πολιτείας για την προστασία της ανθρώπινης ζωής, του περιβάλλοντος και της διατροφικής αλυσίδας.


Χόρχε Μπουκάϊ – Στο τέλος κρίνεται το αποτέλεσμα

 

 The Art Principle of Simplicity

 Όσοι μπορούν να αισθάνονται υπερήφανοι
μόνο για ό,τι έχουν καταφέρει, μου φαίνεται —εμένα, στην ταπεινότητά
μου— πως έχουν μείνει στα μισά του δρόμου.

Είναι μια θέση πολύ δημοφιλής και
πολυδιαφημισμένη. Μια ελιτίστικη άποψη περί ζωής, που δημιουργεί την
προκατάληψη ότι μεγάλη αυτοεκτίμηση μπορεί να έχει μόνο αυτός που έχει
κερδίσει πάνω από ένα εκατομμύριο ευρώ, αυτός που έχει εκλεγεί σε μια
θέση ή ένα δημόσιο αξίωμα με μεγάλο κύρος, αυτός που αναγνωρίζεται από
εξέχοντα πρόσωπα ή συμμετέχει γενικά σε καταστάσεις αυτού του τύπου. Δεν
είναι όμως έτσι.


»Το αν θα έχεις πετύχει ή όχι στη ζωή, είναι κάτι που θα κριθεί κατά την έξοδό σου απ’ αυτήν.
Στο τέλος κρίνεται το αποτέλεσμα — σύμφωνα και με την ετυμολογία. Όχι
λοιπόν κατά τη διαδρομή, αλλά στο τέλος. Όσο βρίσκεσαι καθ’ οδόν όλα
είναι πιθανά, και γι’ αυτό δεν μπορεί να γίνει ορθή αξιολόγηση κάποιου
ενόσω ζει, ούτε και μπορούμε να βασιστούμε στις προκαταλήψεις περί
επιτυχίας.



»Επιτυχία, όπως μου έμαθε κάποτε ένας
Άγγλος φιλόσοφος, είναι να πεθαίνει κανείς στο μέρος του κόσμου που
επιλέγει, περιστοιχισμένος από τους ανθρώπους που θα ήθελε να βρίσκονται
εκεί εκείνη τη στιγμή. Αυτό και τίποτα παραπάνω.



»Αν κάποιος πιστεύει ότι για να είναι
επιτυχημένος οφείλει να ανέβει σ’ ένα συγκεκριμένο επίπεδο, να μαζέψει
ένα ορισμένο ποσό χρημάτων, να συνδεθεί με το τάδε πρόσωπο, να κάνει
τόσα παιδιά και να ζήσει στο άλφα ή το βήτα μέρος, τότε, πολύ απλά,
κάνει μια λάθος σκέψη.»


«Και, ασφαλώς, επικίνδυνη.»


«Πράγματι. Αν η δυνατότητα να αισθάνεται
κάποιος υπερήφανος για τον εαυτό του είχε να κάνει αποκλειστικά με την
επιτυχία, τότε η αυτοεκτίμηση θα ήταν, απλώς, αποκύημα της φαντασίας
του, σκέτη ματαιοδοξία. Γιατί είναι βέβαιο πως οι επιτυχίες χρησιμεύουν
μόνο στην ικανοποίηση της ματαιοδοξίας, και το μόνο που μπορεί κανείς ν’
αποκτήσει έτσι είναι ματαιοδοξία.

 Στο σημείο αυτό υπάρχουν δύο πράγματα που θα ’θελα να κρατήσουμε. Το
πρώτο είναι κάτι που λένε οι σούφι, και θα ήθελα να σου το σημειώσω αν
μου επιτρέπεις:

 Το μόνο που έχεις πραγματικά είναι αυτό που δεν θα μπορούσες να χάσεις σ’ ένα ναυάγιο.


»Και το δεύτερο, μια ιστορία από την εβραϊκή κουλτούρα, με αφηγήσεις που μεταδίδονται από γενιά σε γενιά.»


Έρχεται κάποιος από πολύ μακριά για να
συμβουλευτεί έναν διάσημο ραβίνο. Πηγαίνει στο σπίτι του κι εκεί,
έκπληκτος, παρατηρεί ότι τα μόνα έπιπλα που διαθέτει ο ραβίνος είναι ένα
στρώμα πεταμένο στο πάτωμα, δυο πολυθρόνες, μια παλιά καρέκλα κι ένα
κερί, ενώ το υπόλοιπο δωμάτιο είναι εντελώς άδειο.


Γίνεται η συνάντηση, και ο ραβίνος
απαντά στα ερωτήματα του ξένου με αληθινή σοφία. Εκείνος, πριν φύγει,
επειδή του έχει κάνει εντύπωση η φτωχική επίπλωση του σπιτιού, ρωτά τον
ραβίνο:


«Μπορώ να σας κάνω μια τελευταία ερώτηση;»


«Φυσικά.»


«Πού είναι τα έπιπλά σας;»


«Τα δικά σου πού είναι;» απαντά ο ραβίνος.


«Τι ερώτηση είναι αυτή; Ποια δικά μου; Εγώ είμαι περαστικός…» λέει ο ξένος απορημένος.


Και ο ραβίνος του απαντάει:


«Κι εγώ το ίδιο.»


»Πρέπει να το χωνέψουμε πως είμαστε
περαστικοί. Αν μετράω την αξία μου με μόνο κριτήριο τις επιτυχίες μου,
τότε έχω πέσει θύμα της καταναλωτικής κουλτούρας και των λανθασμένων
πεποιθήσεων. Έτσι, για να αισθανθώ ότι κάτι αξίζω, εμπλέκομαι σε
κοινωνικές διαδικασίες που μόνο στόχο έχουν την απόκτηση υλικών αγαθών.
Ε, λοιπόν, αυτό δεν είναι ελευθερία: είναι το άκρως αντίθετο. Δε
χρειάζεται να ζούμε μ’ έναν προκαθορισμένο τρόπο, ούτε είναι ανάγκη να
πασχίζουμε ν’ αποκτήσουμε τα επονομαζόμενα “επιβεβλημένα”. Χρειάζεται, απλώς, να είμαστε’ κι αυτό είναι τελείως διαφορετικό.»



81 χρόνια από την ηρωική μάχη που έδωσαν τρεις Επονοελασίτες στον Υμηττό, απέναντι σε 200 Γερμανούς και συνεργάτες τους

Κάστρο δεν ήταν, αλλά άντεξε σαν κάστρο Το μικρό σπίτι στην οδό Αγραίων 47 στον Υμηττό που πολιορκήθηκε από πολυβόλα, όλμ...