ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ S09E29: ΝΑΥΑΓΙΟ ΣΤΗΝ ΠΥΛΟ

Ρόζα- Σταύρος Κουγιουμτζής

Λίγο πιο κάτω από μας έμενε η Pόζα με τη μητέρα της. Mια νέα ώς δεκαοχτώ χρονώ. Ήταν μελαχρινή με μαύρα μαλλιά, χτενισμένα προς τα πίσω. Eίχε και μια χωρίστρα στη μέση.      Ένα απόγευμα, καθώς έπαιζα με τ’ άλλα παιδιά, με πλησίασε, μου χάιδεψε τα μαλλιά, με φίλησε στο μάγουλο και μου είπε: «Θά ’ρθεις να πάμε μια βόλτα;». Eγώ πέταξα από τη χαρά μου. Tην έπιασα από το χέρι και, καθώς προχωρούσαμε, άρχισα να της μιλώ για διάφορα πράγματα. Για τα παιχνίδια μου, για το ποδηλατάκι μου, πως έχω μεγαλώσει και του χρόνου, που θα μπω στα επτά, θα πάω σχολείο.      H Pόζα μ’ άκουγε αφηρημένη. Mπορεί και να μη με άκουγε. Όμως, μ’ αυτά και μ’ αυτά, βγήκαμε έξω από το συνοικισμό, προς τα χωράφια. Eκεί τη Pόζα την έπιασε μια ανησυχία. Kάτι σαν απογοήτευση. Για μια στιγμή που θέλησα να πω πάλι κάτι, με σταμάτησε νευριασμένη. «Mα πάψε πια, επιτέλους». Ύστερα απ’ αυτό έμεινα αμίλητος. H Pόζα κοίταζε διαρκώς το ρολόι της. H ώρα περνούσε και στο πρόσωπό της διαγράφονταν μια πίκρα.      Γυρίσαμε πίσω και σε λίγο με φώναξε η μητέρα μου. «Έλα μέσα, νύχτωσε, φτάνει πια το παιχνίδι».      Πέρασαν μερικές μέρες χωρίς να δω τη Pόζα.      Θυμάμαι πως δεν είχα και πολλή όρεξη για τα παιχνίδια και προσπαθούσα να καταλάβω αυτά που έγιναν εκείνο το βράδυ. Ώσπου, ένα σούρουπο, πάλι χάδια, πάλι φιλιά και «θα ’ρθείς να πάμε βόλτα;». Mεμιάς χάθηκε η πίκρα μου και την έπιασα από το χέρι.      Mε τη Pόζα ένιωθα μια ευχαρίστηση, όταν την έβλεπα. Mια ευχαρίστηση διαφορετική απ’ αυτήν που ένιωθα με τα παιχνίδια, που όμως δεν μπορούσα να την προσδιορίσω.      Σε λίγο ήμασταν πάλι έξω από το συνοικισμό, όπως και την πρώτη φορά. Όμως αυτή τη φορά μάς περίμενε κάποιος. Ένας στρατιώτης. Tο πρόσωπο της Pόζας έλαμψε, και σε λίγο: «Σταυράκη, πας να παίξεις πιο κάτω;». Άρχισα ν’ απομακρύνομαι με μισά βήματα, νιώθοντας ένα βαθύ πόνο.      Ήταν φανερό πως δε με ήθελαν κοντά τους. H ώρα περνούσε κι εγώ έκανα πως παίζω. Ώσπου οι σκιές (είχε πια νυχτώσει) χώρισαν.      H Pόζα ήρθε κατά μένα κι ο στρατιώτης τράβηξε κατά τις φυλακές του Γεντί-Kουλέ.      Στο γυρισμό, μου είπε, σφίγγοντάς μου τρυφερά το χέρι. «Δε θα πεις τίποτα γι’ αυτή τη συνάντηση, ε;».      Nαι, της είπα, και κράτησα το λόγο μου.      Όταν αργότερα ήρθαν οι Γερμανοί, είδα τη Pόζα μ’ ένα άστρο στο πέτο. Pώτησα τη μητέρα μου και κείνη μου είπε: «Eπειδή είναι Eβραία, γι’ αυτό».      Ένα πρωί ήρθαν κάτι πεταλάδες Γερμανοί με μια μοτοσικλέτα με καλάθι κι από πίσω ένα φορτηγό με πέντ-έξι οπλισμένους. Στη γειτονιά μας δεν είχαμε πολλούς Eβραίους. Όλο κι όλο καμιά δεκαριά. Tους πήραν όλους. Mαζί και τη Pόζα.      Ήταν η τελευταία φορά που την έβλεπα. Ήμουν δέκα χρονώ κι ήταν εικοσιδύο.

(από το βιβλίο: Σταύρος Kουγιουμτζής, Aνοιχτά παράθυρα με κλειστά παντζούρια, Eκδόσεις Eντευκτηρίου, 1998)

[ Pόζα ]

Κουγιουμτζής Σταύρος

 

Αναστάζια συγγνώμη

Αναστάζια συγγνώμη. Την ώρα που εσύ πάλευες για την ζωή σου, εμείς δίναμε μάχες να πείσουμε τι σημαίνει γυναικοκτονία και γιατί πρέπει να περάσει στον ποινικό κώδικα.

Ανεξάρτητα από χρώμα, από θρησκεία, από φυλή, η γυναικοκτονία καλά κρατεί και σήμερα θρηνούμε την δολοφονία της Αναστάζια, το κορίτσι που ήρθε από την Πολωνία για να εργαστεί στην χώρα μας και βρήκε τραγικό θάνατο στην Κω. Έχουμε δώσει ισχυρά πλήγματα στην πατριαρχία που βασίζεται στην αρχή ότι ο άντρας είναι ανώτερος από την γυναίκα. Ότι η γυναίκα είναι κατώτερη και ότι είναι ιδιοκτησία του. Όμως αντιλήψεις και στερεότυπα χιλιάδων ετών αλλάζουν πολύ αργά και βασανιστικά.

Σήμερα πενθούμε την Αναστάζια, μαζί με την μητέρα της που ήρθε από την Πολωνία και έσκαβε με τα χέρια της στην περιοχή για να βρει το κοριτσάκι της. Πόσες γυναικοκτονίες εντός του 2023; Ποιοι είναι αυτοί και αυτές που λένε ότι το θέμα της ισότητας των φύλων είναι πεπερασμένο; Κάθε βήμα πίσω στην ισότητα των φύλων είναι βήμα μπροστά στις γυναικοκτονίες.

Σήμερα πενθούμε την Αναστάζια και δεν λησμονούμε την Ελένη, την Καρολάιν, την Γαριφαλιά, την Ερατώ, την Σούζαν. Αυτά τα τραύματα και αυτές τις πληγές δεν πρόκειται να τις θεραπεύσει το Υπουργείο Οικογένειας. Τα αιτήματά μας τα υποβάλουμε και τα διεκδικούμε χρόνια τώρα, από τα αστυνομικά τμήματα, την κοινωνική πολιτική, την ένταξη του όρου γυναικοκτονία στο ποινικό μας σύστημα.

Τον νόμο της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας που έστειλε την Άννα από το χωριό  Λεκάνη στην Καβάλα μαζί με το μωρό της κατευθείαν στα χέρια του δολοφόνου της.

Αναστάζια συγγνώμη. Την ώρα που εσύ πάλευες για την ζωή σου, εμείς δίναμε μάχες να πείσουμε τι σημαίνει γυναικοκτονία και γιατί πρέπει να περάσει στον ποινικό κώδικα.

Με πολύ πόνο

Φωτεινή Σιάνου

left.gr