Η ΠΑΝΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΑΚΟΝΙΖΕΙ ΤΑ ΜΑΧΑΙΡΙΑ ΤΗΣ

Ποια δύναμη είναι εναντίον των Ηγετών;

Η "Πανουργία του Λόγου" του Έγελου αποτελεί μια σύλληψη του "πνεύματος" της ιστορίας. Όποια και αν είναι η κίνηση των ηγετών στη "σκακιέρα" της πολιτικής, η "Πανουργία του Λόγου" θα εφαρμόσει τα δικά της σχέδια. Όχι σαν ένα "σκοτεινό" πλάνο που εκπορεύεται από κάποιο Ιερατείο, αλλά σαν μια αντικειμενική κίνηση. Η ιστορία δεν είναι με το μέρος κανενός, μόνο που αν θέλουμε να μας "ευνοήσει" κάποτε, θα πρέπει να αρχίσουμε να την "περιγράφουμε" κάπως.

Μανόλης Αναγνωστάκης - αφιερωμένο με οργή στους "ηγέτες-επιβήτορες" της Αριστεράς

Στ᾿ Ἀστεῖα Παίζαμε!

Δὲ χάσαμε μόνο τὸν τιποτένιο μισθό μας

Μέσα στὴ μέθη τοῦ παιχνιδιοῦ σᾶς δώσαμε καὶ τὶς γυναῖκες μας

Τὰ πιὸ ἀκριβὰ ἐνθύμια ποὺ μέσα στὴν κάσα κρύβαμε

Στὸ τέλος τὸ ἴδιο τὸ σπίτι μας μὲ ὅλα τὰ ὑπάρχοντα.

Νύχτες ἀτέλειωτες παίζαμε, μακριὰ ἀπ᾿ τὸ φῶς τῆς ἡμέρας

Μήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τὰ φύλλα τοῦ ἡμεροδείχτη

Δὲ βγάλαμε ποτὲ καλὸ χαρτί, χάναμε· χάναμε ὁλοένα

Πῶς θὰ φύγουμε τώρα; ποῦ θὰ πᾶμε; ποιὸς θὰ μᾶς δεχτεῖ;

Δῶστε μας πίσω τὰ χρόνια μας δῶστε μας πίσω τὰ χαρτιά μας

Κλέφτες!

Στὰ ψέματα παίζαμε!

ΦΤΙΑΧΝΕΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ (ΒΡΑΧΥ)ΚΥΚΛΩΜΑΤΑ ΚΙ ΙΣΤΟΡΙΑ ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ

«Ασήμαντη Αριστερά»;

Tου Παντελη Μπουκαλα

«Ασήμαντη» χαρακτήρισε την Αριστερά ο κ. Αλέκος Αλαβάνος, ανακοινώνοντας την υποψηφιότητά του στην περιφέρεια Αττικής. Πρόσωπα και πράγματα γνωρίζει και δικαίωμα απόλυτο έχει να αποδίδει οποιουσδήποτε χαρακτηρισμούς. Αν έχει και δίκιο είναι προς συζήτηση, μια συζήτηση ωστόσο που, έτσι όπως επιβλήθηκαν οι προσωποποιημένες αντιπαλότητες, δεν φαίνεται να γίνεται με τους πολιτικότερους και ιδεολογικότερους των όρων στον μέχρι διαλύσεως κατακερματισμένο χώρο της Αριστεράς, που κάποτε αρκούσε να την ονομάσεις Ανανεωτική για να δώσεις το στίγμα της· τώρα πια πρέπει να προσδιορίσεις τον επικεφαλής (τον κ. Τσίπρα, τον κ. Αλαβάνο, τον κ. Κουβέλη) για να καταλάβει ο συνομιλητής σου σε ποια μερίδα, κόμμα ή μέτωπο αναφέρεσαι.

Είναι ένα ερώτημα άλλωστε πόσοι, ακόμα και ψηφοφόροι του, θυμούνται τον ακριβή τίτλο του αρχικού Συνασπισμού (της Αριστεράς και της Προόδου) και της μετεξέλιξής του (της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας) και πόσοι έχουν τη γνώση και την υπομονή να χαρτογραφήσουν λεπτομερώς τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και τις υποομάδες κάθε συνιστώσας. Από αμήχανη μελαγχολία μάλλον παρά από πρόθεση ειρωνική, κάμποσοι, μπροστά σε μια πολυδιάσπαση που εκτραχύνει τη γλώσσα, γεγονός που ματαιώνει εν τη γενέσει της οποιαδήποτε δοκιμή συνεννόησης, φέρνουν στο νου τους την εξαιρετική ταινία των Μόντι Πάιθονς «Ενας προφήτης μα τι προφήτης», όπου, σχεδόν αδιαφορώντας για τους Ρωμαίους, το Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης σφάζεται με το Απελευθερωτικό Μέτωπο της Παλαιστίνης, και τα δυο μαζί με το Μαχητικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, και βέβαια με το Σφόδρα Μαχητικό Απελευθερωτικό Μέτωπο.

Αν λοιπόν η ανανεωτική Αριστερά, στην οποία κάποια στιγμή προσχώρησε και κατόπιν ηγεμόνευσε ο κ. Αλαβάνος, κατάντησε «ασήμαντη», κάθε άλλο παρά ασήμαντο μπορεί να θεωρηθεί το μερίδιο ευθύνης των ηγετών της - όλων. Ωφέλιμη ως εκ τούτου (ή μάλλον κάτι σπουδαιότερο: άκρως αναγκαία) θα ήταν η αυτοκριτική - επίσης όλων. Αλλά όχι με τον απολιτικό και προσχηματικό τρόπο που συνηθίζεται στο ΚΚΕ, τον τελικό νικητή του ενδοαριστερού μικροεμφυλίου.