Για τον Σπύρο Μουστακλή

«

Του ζήτησαν να μαρτυρήσει. 

Δε μίλησε. 

Του τσάκισαν τα δόντια. 

Του τσάκισαν τα δάχτυλα. 

Του τσάκισαν τα πλευρά. 

Σιωπούσε. 

Του ‘καψαν το στήθος. 

Του ‘καψαν τα πόδια. 

Του ‘καψαν την κοιλιά. 

Δε μαρτυρούσε. 

Του θραύσαν τις μασέλες. 

Του μάτωσαν τα νεφρά. 

Του συνθλίψαν τους όρχεις. 

Αυτός σιωπούσε. 

Κοίταζε μόνο. 

Αιώνες μακριά. 

Με τα μάτια. 

Του Ιησού

».

 

Ο Αντώνης Δωριάδης είναι συγγραφέας και ποιητής. Είχε γράψει πριν κάποια χρόνια τους παρακάτω στίχους, που δημοσιεύτηκαν στην Ελευθεροτυπία για τον αντιστασιακό Σπύρο Μουστακλή, για το μαρτύριο και την περιπέτειά του. 

Ο Σπύρος Μουστακλής συμμετείχε ενεργά στο Κίνημα του Ναυτικού που προδόθηκε πριν την εκδήλωσή του, το καλοκαίρι του 1973 και συνελήφθη..Βασανίστηκε από το καθεστώς της Χούντας με αποτέλεσμα να μείνει παράλυτος μέχρι το τέλος της ζωής του.

Τα χτυπήματα του προκάλεσαν εγκεφαλική αιμορραγία. Παρά την δραματική κατάστασή του μεταφέρθηκε με καθυστέρηση πολλών ωρών στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο, με ψεύτικο όνομα «Μιχαηλίδης». Οι βασανιστές του δήλωσαν ότι υπήρξε θύμα τροχαίου στον Ιππόδρομο. Από τα χτυπήματα προκλήθηκε ολική παράλυση των δεξιών του άνω και κάτω άκρων.

Η γυναίκα του τον εντόπισε μετά από αγωνιώδη έρευνα 47 ημερών. Η Χριστίνα Μουστακλή ως ιατρός αντιλαμβάνεται ότι η ζωή του κρέμεται από μια κλωστή. Ζήτησε επειγόντως ιατρικό συμβούλιο, αλλά πέτυχε το ακριβώς αντίθετο: τον πλήρη αποκλεισμό του Μουστακλή από τους οικείους του....

«Η Χούντα πήρε τον άντρα μου έναν υγιέστατο άνθρωπο και μου τον επέστρεψε ένα φυτό»

Η Χριστίνα Μουστακλή, ήρθε κρατώντας μια ανθοδέσμη με ήλιους. Με μια λευκή κορδέλα τους έδεσε δίπλα στα τριαντάφυλλα που είχε κρεμάσει λίγες μέρες πριν, στην προτομή του Σπύρου Μουστακλή. “Δεν θέλω να νιώθει μόνος”, είπε και μου άπλωσε το χέρι. Απομακρυνθήκαμε κάμποσο από τα κελιά των βασανιστηρίων του ΕΑΤ-ΕΣΑ και έτσι, κρατώντας σφιχτά το χέρι, μου έδειξε μέχρι που εκτείνονταν τότε τα κολαστήρια. “47 μέρες. Κάθε μέρα. Έφτανα σε μια πύλη που γκρεμίστηκε πια και τους ζητούσα τον άντρα μου, ένα σημάδι ότι είναι ζωντανός. Κάθε μέρα μου έλεγαν πως δεν έχουν ιδέα, μέχρι που μου τον παρέδωσαν σαν ένα κομμάτι συκώτι”.

Σκύβει και μαζεύει σομόν φύλλα. “Ο Σπύρος Μουστακλής” μου λέει “Ήταν πάντα ελεύθερος”. Η φιγούρα της μικραίνει καθώς απομακρύνεται και ο αέρας τρεμοπαίζει σαν σε εμβατήριο τους ήλιους στο μάρμαρο. Πριν αφήσει τα χέρια μου, το καταπράσινο βλέμμα της άφησε μια γρατζουνιά μνήμης.
“Σ’ευχαριστώ κορίτσι μου. Όλα τα παιδιά που θυμάστε τον Σπύρο, σας ευχαριστώ”.

Η δικτατορία ήταν ένα ολοκαύτωμα, που άφησε πίσω της επιζώντες να εξιστορούν την κόλαση που έφτιαξε ο άνθρωπος για τον άνθρωπο. Μια τέτοια ιστορία μου είπε η Χριστίνα. Για μια γυναίκα που θα παντρευόταν ξανά τον ίδιο άντρα, ακόμη και αν γνώριζε τι θα ακολουθούσε. Ένα βουνό πόνου, για ένα βλέμμα λευτεριάς.

«Μετά το θάνατό του, δόθηκε τιμητικά ο βαθμός του Αντιστράτηγου και το όνομά του στο κέντρο νεοσυλλέκτων του Μεσολογγίου (2/39 Σύνταγμα Ευζώνων) όπου υπάρχει και η προτομή του.»

Αντιστράτηγος Σπύρος Μουστακλής

 

 

provocateur