ΕΠΕΝ του 1989, Ν.Δ. του 2021 -Τάσος Κωστόπουλος- ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Το ξανακοίταγμα παλιών προεκλογικών υλικών είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος για να συνειδητοποιήσει κανείς τις τεκτονικές μετατοπίσεις που έχουν σημειωθεί στην εγχώρια πολιτική σκηνή (και, πάνω απ’ όλα, στην εγχώρια Δεξιά) από την εποχή, εκεί γύρω στο 1990-1992, που μας άφησε χρόνους η ύστερη Μεταπολίτευση. Αφότου, δηλαδή, το ηγεμονικό πρόταγμα της πρώτης μεταδικτατορικής δεκαπενταετίας για περισσότερη δημοκρατία και κοινωνική ισότητα αντικαταστάθηκε από την επικέντρωση σε μια απολίτικη σκανδαλολογία κι εθνικιστική πλειοδοσία.

Ενα χαρακτηριστικό τέτοιο τεκμήριο είναι και το προεκλογικό φυλλάδιο της Εθνικής Πολιτικής Ενωσης (ΕΠΕΝ) που παρουσιάζουμε εδώ από τις εκλογές της 18ης Ιουνίου 1989. Υπενθυμίζουμε πως η ΕΠΕΝ ήταν το κόμμα που ίδρυσε το 1984 δι’ αντιπροσώπων ο ισοβίτης δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος και στις ευρωεκλογές εκείνης της χρονιάς κατάφερε ν’ αποσπάσει 136.642 ψήφους (2,29%) και να βγάλει ευρωβουλευτή – αρχικά τον Χρύσανθο Δημητριάδη, τον οποίο διαδέχθηκαν το 1988-1989 από ένα εξάμηνο ο Αριστείδης Δημόπουλος κι ο Σπύρος Ζουρνατζής.

Το 1989, όμως, με το αίτημα ανατροπής του ΠΑΣΟΚ να συσπειρώνει τον κόσμο (και) της Ακροδεξιάς γύρω από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τα ποσοστά της βούλιαξαν και το 1990 μετεξελίχθηκε στο περιθωριακό «Εθνικόν Κόμμα» (Δημήτρης Ψαρράς, «Η κληρονομιά ενός δικτάτορα», βιβλίο που διένειμε η «Εφ.Συν.» το 2017, σ. 120-7).

Πατρίς, Στρατός, Αστυνομία
Το επίμαχο φυλλάδιο, φωτοτυπική αναπαραγωγή του οποίου ο αναγνώστης μπορεί να βρει και στα απομνημονεύματα του Δημόπουλου («Από την Επανάσταση στην ΕΠΕΝ», Αθήνα 2017), είναι τετράχρωμο, 16σέλιδο και τιτλοφορείται «Η πολιτική μας πρόταση». Το βασικό ενδιαφέρον του έγκειται δε στο γεγονός ότι, αν εξαιρέσουμε το αίτημα για απελευθέρωση των ηγετών της χούντας και «αποκατάσταση» των κατώτερων στελεχών της στα πόστα που είχαν καπαρώσει μέχρι το 1974, το υπόλοιπο περιεχόμενό του σχεδόν ταυτίζεται με τη σημερινή πολιτική (και προπαγάνδα) της Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη! Διαπιστώνουμε έτσι ότι μάλλον δεν προσχώρησε ο Βορίδης –αρχηγός τότε της Νεολαίας και μέλος του καθοδηγητικού οργάνου («Διοικούσα Επιτροπή») της ΕΠΕΝ– στη Νέα Δημοκρατία, αλλά η Ν.Δ. στον πολιτικό σχηματισμό του Βορίδη.

Εν έτει 1989 η σκλήρυνση της κρατικής καταστολής δεν προπαγανδίζεται με άμεσες αναφορές στα τανκς και στον «γύψο», αλλά με ορολογία που θυμίζει «Σκάι» και Χρυσοχοΐδη: «Το κράτος είναι ανύπαρκτο. Η πολιτεία έχει διαλυθή. [...] Η Αστυνομία πρέπει να καταστή ικανή να προστατεύει την δημόσια τάξη και ασφάλεια. Το έγκλημα, η αναρχία και η τρομοκρατία πρέπει να παταχθούν ριζικά». Προϋπόθεση για κάτι τέτοιο ήταν, φυσικά, η καταπολέμηση κάθε ανοχής προς την υποτιθέμενη ανομία: «Η αυστηρή εφαρμογή των Νόμων και η ευαισθητοποίηση των πολιτών έναντι της ανηθικότητος και εγκληματικότητος επιβάλλεται να επιδιωχθούν με κάθε τρόπο».

Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνταν και η επαγγελία της ΕΠΕΝ για «αποκατάσταση της πειθαρχίας» στον στρατό, η οποία (υποτίθεται πως) είχε κλονιστεί από το κίνημα των φαντάρων και το ενδιαφέρον των ΜΜΕ για τις συνθήκες στους στρατώνες: «Στις Ενοπλες Δυνάμεις, πολιτική και διεργασίες συνδικαλισμού, εκδημοκρατισμού και δήθεν προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων επιβάλλεται να αποκλεισθούν. Η πειθαρχία στο Νόμο και τους κανονισμούς, θεμέλιο της υπάρξεως και προϋπόθεση της ικανότητος των Ενόπλων Δυνάμεων για να ανταποκρίνονται στην αποστολή τους, πρέπει να αποκατασταθή».

Εξίσου οικείες ακούγονται οι κραυγές για «επανεθνικοποίηση» του εκπαιδευτικού συστήματος: «Η Εθνική παιδεία είναι ανύπαρκτη. Ο σεβασμός προς τις ηθικές αξίες του Χριστιανισμού και του Ελληνισμού χαρακτηρίζεται ως αναχρονισμός. Η αποδοχή του Πατριωτικού Ιδεώδους, του θεσμού της Οικογενείας και της Χριστιανικής Πίστεως, ως οδηγών για την επιβίωση μιας Εθνικής Κοινωνίας, περιφρονούνται. [...] Είναι ανάγκη να προασπίσουμε την ιστορική αλήθεια. Η εθνική ιστορία μας, ιδιαίτερα η πρόσφατη, έχει γίνει στόχος διαστρεβλώσεως, παραποιήσεως και πλαστογραφίας. Ο μαρξισμός, που έχει με εκπροσώπους του κυριαρχήσει στην εκπαίδευση και τα μέσα μαζικής ενημερώσεως, παραπλανά και αποπροσανατολίζει κυρίως τους νέους. [...] Η προάσπιση της ιστορικής αληθείας αποτελεί ύψιστο καθήκον έναντι του Εθνους και έναντι της νεολαίας». Λες και διαβάζουμε δηλώσεις της Νίκης Κεραμέως, για τη σχολική Ιστορία που δεν πρέπει να έχει «κοινωνιολογικό» αλλά ελληνοχριστιανικά φρονηματιστικό χαρακτήρα.

Εκεί όμως που οι σημερινοί κυβερνώντες αντιγράφουν πλήρως το παπαδοπουλικό μόρφωμα, είναι στις προσπάθειές τους για εξάλειψη του φοιτητικού κινήματος με πρόσχημα τον εξοβελισμό του «κομματισμού». Η ΕΠΕΝ του 1989 ουσιαστικά προανήγγειλε τη σημερινή εξόρμηση Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη:

«Ο κομματισμός και η πολιτική δραστηριότης πρέπει να αποκλεισθούν μέσα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Τα αναλυτικά προγράμματα πρέπει να εκσυγχρονισθούν. Τα διδακτικά βιβλία να εκκαθαρισθούν από τα υποπροϊόντα της μαρξιστικής προπαγάνδας που τα κατακλύζει. Οι μαθητικές κοινότητες να περιορισθούν στο έργο της σχολικής αυτοδιοικήσεως.

»Ο φοιτητικός συνδικαλισμός πρέπει να εκδημοκρατισθή, με τη συμμετοχή του συνόλου των φοιτητών στους συλλόγους. Ο Νόμος-Πλαίσιο για την Ανώτατη Παιδεία επιβάλλεται να αναθεωρηθή και να απαλλαγή από όλα τα στοιχεία που έχουν προκαλέσει τη διάλυση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων».

Αστυνομία στα ΑΕΙ, πάντως, ούτε οι νοσταλγοί της χούντας δεν τολμούσαν να προτείνουν ανοιχτά!

Ολα στους ιδιώτες
Αν η επιστροφή σε μια αυταρχική εθνικοφροσύνη μπορεί να θεωρηθεί αυτονόητη για ένα κόμμα δεδηλωμένων νοσταλγών της χούντας, εντυπωσιακή είναι ωστόσο η ταύτιση της ΕΠΕΝ του 1989 με έναν ακόμη πυλώνα των κυβερνήσεων Μητσοτάκη, πατρός τε και υιού: τη νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική που παραδίδει τα πάντα στους ιδιώτες «επενδυτές», φροντίζοντας ταυτόχρονα να ξεδοντιάσει (ό,τι έχει απομείνει από) το εργατικό κίνημα.

Με βασικό επιχείρημα τον ισχυρισμό πως «η δίωξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, η απειλή του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, η εργασιακή αναρχία και η αναδρομική και πολλαπλή φορολογία ανέκοψαν κάθε επενδυτική δραστηριότητα και περιόρισαν την παραγωγικότητα», τα προτεινόμενα μέτρα θαρρείς και προέρχονται από το πρόγραμμα της σημερινής κυβέρνησης:

● «Ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων πρέπει να περιορισθή σταδιακά στα μέτρα των πραγματικών αναγκών με την διαδικασία “αποχωρήσεις-αναπληρώσεις”».

● «Η επάνοδος όλων των παραγωγικών μονάδων που έχουν κρατικοποιηθή στην ιδιωτική πρωτοβουλία είναι απαραίτητη. Το Κράτος πρέπει να περιορίζεται στη χάραξη των γενικών πλαισίων της οικονομικής αναπτύξεως».

● «Η δημοσιονομική πολιτική επιβάλλεται να αναπροσαρμοσθή, ώστε να ελαττωθή η υπερφορολόγηση».

● «Πρέπει επίσης να θεσμοθετηθή και η ασφάλιση σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, με βάση συμφωνίες εργαζομένων και εργοδοσίας και μέσα σε καθορισμένα από την πολιτεία πλαίσια».

● Και, φυσικά, «η ιδιωτική πρωτοβουλία δεν πρέπει να αγνοηθή στο χώρο της υγείας» αλλά «να καλύψη σημαντικό μέρος του συνόλου των αναγκών».

με αριστερή ματιά

https://news.google.com/publications/CAAiEJmm2LrKYwibwZlsvqMIicQqFAgKIhCZpti6ymMIm8GZbL6jCInE?oc=3&ceid=GR:el

Το έθνος να λυπάστε... (Χαλίλ Γκιμπράν)

 

"Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε.
Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ' τη σοδειά του.
Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.
Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα
στη πομπή της κηδείας.
Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.
Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.
Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα
για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.

Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους."

Χαλίλ Γκιμπράν [1883-1931]

ΜΙΘΡΙΔΑΤΗΣ - ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΧΡΩΣΤΑΩ [A Short Music Film]

Ο νέος νόμος του κράτους για το οικογενειακό δίκαιο ψηφίστηκε

Με απώλειες για την κυβέρνηση της οποίας η εικόνα τσαλακώθηκε διεθνώς, με αντιδράσεις -ακόμη και από τον ΟΗΕ-. Με διατάξεις επικίνδυνες για αρκετά παιδιά και μητέρες που ζουν ή έζησαν σε περιβάλλον κακοποίησης. Ο νέος νόμος είναι εδώ. Το ίδιο και οι εκπρόσωποι της Alt - Right (Εναλλακτική δεξιά χαρακτηρισμένη και ως Μεταφασισμός) στη χώρα μας, που έκαναν με αφορμή τη συζήτηση για το νομοσχέδιο, πρώτη φορά τόσο αισθητή την παρουσία τους και την αποφασιστικότητα τους να παρέμβουν σε νομοθετήματα της χώρας. Κι αυτό είναι ίσως είναι ένα από τα θέματα που πρέπει να μας απασχολήσει βαθιά την επόμενη μέρα, αν δεν θέλουμε το νομοσχέδιο αυτό, να είναι μόνο η αρχή για ένα ζοφερότερο μέλλον.

Γιατί ποιος εγγυάται, ότι δεν θα απαξιωθούν ξανά οι 80 οργανώσεις εντός και εκτός τις χώρας, η Διεθνής Αμνηστία, σχεδόν το σύνολο του νομικού κόσμου, η παιδοψυχιατρική εταιρεία, το σύνολο των γυναικείων οργανώσεων κοκ, αν για παράδειγμα, πλευρίσουν αύριο τον κο Τσιάρα οι υπέρμαχοι της απαγόρευσης των αμβλώσεων, με τους οποίους «φλέρταρε» πρόσφατα η Νίκη Κεραμέως;

Και ποιος αφελής πιστεύει, πως αποκλείεται να ακούσουμε από τα έδρανα της βουλής κάποιον να υπερασπίζεται νόμο για τα δικαιώματα του αγέννητου παιδιού, όταν ήδη έχουμε ακούσει τον βουλευτή της ΝΔ κ. Γ. Λοβέρδο να λέει πως ένας κακοποιητής πατέρας μπορεί να είναι καλός γονιός; Ενώ έχουμε δει να καταψηφίζει στο ευρωκοινοβούλιο το δικαίωμα στην έκτρωση των γυναικών ο ευρωβουλευτής της ΝΔ Στ. Κυμπουρόπουλος;

Όταν μάλιστα γνωρίζει, πως σε όλο τον κόσμο σήμερα, στο κέντρο των προσπαθειών αντιμεταρρύθμισης του οικογενειακού δικαίου βρίσκονται οι δυνάμεις της νέας ακροδεξιάς που έχουν βάλει στόχο μεταξύ άλλων την κατάργηση των δικαιωμάτων των γυναικών.

Οι Ισπανοί μάλιστα, έχουν εισαγάγει τον όρο neo machistas, για να μιλήσουν για τους οπαδούς της Alt - Right, οι οποίοι υπονομεύουν τα δικαιώματα των γυναικών με το επιχείρημα, πως έχουν πλεονεκτική μεταχείριση στην εποχή μας. Προβάλλοντας μάλιστα τις «ρομαντικές» ιδέες της επιστροφής στον άνδρα-προστάτη της γυναίκας επαναφέρουν αντιλήψεις τις οποίες έχουμε αφήσει πίσω  εδώ και δεκαετίες, χάρη στους αγώνες του φεμινιστικού κίνηματος.

Η ακροδεξιά με το αγγελικό πρόσωπο και τα δικαιώματα των λευκών ανδρών

O εμπνευστής της Alt - Right, ο Αμερικανός Richard B. Spencer δεν είναι μπρατσωμένος. Δεν φοράει παντελόνι παραλλαγής ούτε έχει τον αγκυλωτό σταυρό στο μπράτσο. Έχει το προφίλ του καλού παιδιού που τιμάει τις παραδόσεις. Η εκτόξευση του κινήματος του που έχει διασχίσει πλέον τον Ατλαντικό και απλώνεται  γοργά στην γηραιά ήπειρο, συνέπεσε με την εκλογή του Τραμπ στην Αμερική. Ο Σπένσερ, συμβουλεύει τους λευκούς να μην αυτομαστιγώνονται πλέον, να μην υποκύπτουν στο «λευκό αυτομίσος». Συμβουλεύει τους προνομιούχους να μην αφήσουν τις μειονότητες και τον δικαιωματισμό να τους στερήσουν τα προνόμια, γιατί στην πραγματικότητα... εκείνοι είναι τα θύματα.

Όμως προσοχή!  Ο λόγος  της alt right ακούγεται «δικαιωματικός». Βασίζεται πάνω στη λογική «δικαιώματα για όλους» ή αν θέλετε «Ίσα δικαιώματα για όλους» και αυτό  διαστρέφεται προς όφελος του ισχυρού.

Γι’αυτό και η απάντηση στο σύνθημα «Black lives matter» (κίνημα που χαρακτηρίστηκε ρατσιστικό από τον Όρμπαν) ήταν το «All Lives matter».  Ποιος θα διαφωνούσε εξάλλου, εκτός από μερικούς ψυλλιασμένους αριστερούς  και δημοκράτες που μπορούν να διακρίνουν την προπαγάνδα του νέου φασισμού;

Ο δρόμος της εναλλακτικής δεξιάς (Alternative Right) είναι στρωμένος με επικίνδυνες στρεβλώσεις, γενικεύσεις, μπόλικη σύγχυση και υπερσύγχρονα επικοινωνιακά τεχνάσματα, τα οποία ανάλογα με την περίπτωση, αφήνουν να διαφανεί ή αποκρύπτουν  τεχνηέντως, την βάση του οικοδομήματος που δεν είναι άλλη από τη νέα μορφή του φασισμού και οι ιδέες της «λευκής ταυτότητας». Στους κόλπους της έχουν βρει στέγη οι οργανώσεις που υπερασπίζονται τα δικαιώματα των λευκών ανδρών (men’s rights groups), οι οποίοι δηλώνουν καταπιεσμένοι από τον νεοφεμινισμό, την πολιτική ορθότητα και τους μετανάστες. Απορρίπτουν την φιλελεύθερη δημοκρατία, τον κοσμοπολιτισμό και την κοινωνική δικαιοσύνη. Οι οπαδοί της Alt - Right  δηλώνουν πως απειλούνται από τις λιγότερο ισχυρές ομάδες που έρχονται να διεκδικήσουν ορατότητα και δικαιώματα. Σας θυμίζει κάτι;

Ο δρ. Πολιτικών επιστημών Γιώργος Αρχόντας μάλιστα συμπληρώνει σε συνέντευξη του ότι «πρόκειται σε μεγάλο βαθμό για νέους άνδρες (με υψηλότατες διαδικτυακές δεξιότητες) που νιώθουν να απειλείται η ταυτότητα και η κοινωνική τους θέση, από έναν δημόσιο λόγο που βλέπουν να υπερασπίζεται πρόθυμα άλλες πληθυσμιακές ομάδες όπως οι γυναίκες και οι μειονότητες, ενώ τους ίδιους τους συγκαταλέγει συλλήβδην σε μια προνομιακή πλειονότητα ανεξάρτητα από τις ιδιαίτερες προσωπικές τους συνθήκες ζωής».  Ενώ ο Κωστής Παπαϊωάννου υπογραμμίζει πως:

«Παρά τις διαφορές ανά χώρα, το υπόβαθρο είναι κοινό. Ένα μείγμα από «λευκή υπεροχή», απομονωτισμό, αντισημιτισμό, ξενοφοβία, ισλαμοφοβία, σεξισμό, ομοφοβία, δεξιό λαϊκισμό, διάχυτη μνησικακία, αντι-διαφωτισμό, ιστορικό αναθεωρητισμό. Χωράνε εκεί εθνικιστές, παλαιοσυντηρητικοί, «αναρχοκαπιταλιστές», χριστιανοί φονταμενταλιστές, νεομοναρχικοί, νεοναζί και καθαρόαιμοι φασίστες. Ο Τραβέρσο κάνει λόγο για «μεταφασισμό», ένα εν εξελίξει φαινόμενο με συνέχειες (παρακαταθήκες του κλασικού φασισμού) και ρήξεις (χαλαρή ιδεολογία, μείγμα λαϊκισμού και ξενοφοβίας)»

Η alt right πλευρά της ΝΔ και η πολιτική ορθότητα ως αντιφεμινιστικό όχημα

Η ΝΔ ενώ δεν έχει υιοθετήσει δημόσια την Alt Right, κλείνει το μάτι συστηματικά στους οπαδούς της και «εκπαιδεύει» ολοένα και περισσότερο τους ψηφοφόρους της  στο περιβάλλον αυτό. Σύμφωνα δε με δημοσιεύματα, ο Στιβ Μπάνον, κατά πολλούς πρωτεργάτης της εκλογικής νίκης του Τραμπ, οπαδός της Alt Right και μετέπειτα επικεφαλής σύμβουλος στρατηγικής του Προέδρου, είχε επισκεφθεί δύο φορές την Αθήνα, προκειμένου να εκπαιδεύσει το επικοινωνιακό επιτελείο της Πειραιώς. Tην δεύτερη φορά, ως ομιλητής στο Athens Democracy Forum τον Οκτώβριο του 2019.

Διεθνή μέσα μάλιστα είχαν τότε αναρωτηθεί τι δουλειά έχει ένας αρνητής της δημοκρατίας σε ένα φόρουμ για τη δημοκρατία στην Αθήνα, όπου γεννήθηκε η δημοκρατία. Στο ίδιο φόρουμ ομιλητής, σε άλλο τραπέζι, ήταν και ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης, αλλά και κορυφαία κυβερνητικά στελέχη.

Έτσι το κυβερνών πλέον κόμμα, μυήθηκε νωρίς στην επικοινωνία που στηρίζεται στον καταιγισμό των fake news, τον απόλυτο έλεγχο των ΜΜΕ, και στο τσίγγλισμα των πιο συντηρητικών αντανακλαστικών του κοινού, με τον τρόπο της Alt - Right. 

Με τη στάση του στο Μακεδονικό, χτύπησε την πρώτη φλέβα και πήρε μαζί του τους άστεγους ψηφοφόρους της ΧΑ. Ακολούθησε η παρουσία του Κυρανάκη στα «ρατσιστικά μπάρμπεκιου» (χαρακτηριστική alt right τακτική που θύμιζε rednecks στο Τέξας) και πλήθος δηλώσεων στελεχών της ΝΔ που μπερδεύουν γλυκά την ήρα με το στάρι.

Ήταν κι ο Μπογδάνος  με τις θέσεις του κατά του ακτιβιστικού φεμινισμού και την κρυφουπεράσπιση του  δικαιώματος της δεξιάς να συμπράττει με τους ναζί απέναντι στους μετανάστες αλλά και μια ακατανόητη σύνδεση του Μεταξά με τον Μπελλογιάννη. Αλλά κι ο Άδωνις Γεωργιάδης ο ένθερμος υποστηρικτής του Τραμπ.

Και άλλα στελέχη που χρησιμοποιούν την πολιτική ορθότητα ως αντιφεμινιστικό όχημα, κλασική πρακτική της Alt - Right, όπως ο συγγενής τους Τζήμερος που δήλωσε πως: «Το έμφυλο μίσος… είναι κυρίαρχο στοιχείο στις φεμι-ναζί ακτιβιστικές ομάδες, οι οποίες προσλαμβάνουν την ιδιότητα του λευκού straight άνδρα ως τουλάχιστον ποινικό αδίκημα, μη σου πω έγκλημα κατά της ανθρωπότητας».

Γοητευμένος από την Alt - Right και ο Τακης Θεοδωρόπουλος ο οποίος έγραψε «Δύσκολο να είσαι άνδρας και λευκός τη σήμερον ημέρα. Ακόμη δυσκολότερο αν δεν πάσχεις από τη νεύρωση της πολιτικής ορθότητας. Ας καταλάβεις επιτέλους ότι ζεις σ’ έναν κόσμο γεμάτο θύματα που σε θεωρούν θύτη τους. Νεοφεμινίστριες, ομοφυλόφιλοι, μαύροι, μουσουλμάνοι, μετανάστες, βίγκαν, σπισιστές. Όμως μην ανησυχείς υπέρ το δέον. Δεν αργεί εκείνη η μέρα που θα μπορείς κι εσύ να λες ότι είσαι θύμα και διεκδικείς τα δικαιώματά σου» (25 Απριλίου στην Καθημερινή).

Το crash test του νομοσχέδιου Τσιάρα

Κι έτσι φτάσαμε στην προπαγάνδα υπέρ του νομοσχέδιου Τσιάρα με τον  Μάριο Ανδρικόπουλο,  δικηγόρο και συνεργάτη του κ. Τσιάρα στην επεξεργασία του επίμαχου νομοσχεδίου,  να λέει ότι ο αντίπαλος «της συνεπιμέλειας, της αναγκαίας μεταρρύθμισης με επίκεντρο το παιδί», είναι «το τέρας του λαϊκισμού»: «Η προστασία από τον ενδοοικογενειακή βία κατά το Νόμο και τις Διεθνείς Συμβάσεις δεν κάνει διακρίσεις. Αφορά γυναίκες, άνδρες και παιδιά αδιακρίτως. Είναι συνεπώς αδιανόητο να στοχοποιείται εκ προοιμίου ο μισός γονεϊκός πληθυσμός -οι πατέρες- ως εν δυνάμει κακοποιητικοί, με κριτήριο μόνο το φύλο».

Εδώ έχουμε την πλήρη ενσωμάτωση της Alt - Right κουλτούρας που μετατρέπει τους άνδρες συλλήβδην σε θύματα. Ρατσισμός εναντίον των ανδρών που θα έλεγε και ο Όρμπαν και τα men’s rights groups. Ομοίως λειτουργεί και το στερεότυπο ενάντια στα ΛΟΑΤΚΙ καθώς οι οπαδοί της Alt-Right θεωρούν πως τα δικαιώματα τους απειλούν τους ετεροφυλόφιλους.

Είχαμε καθηγήτρια η οποία υπερασπιζόμενη το νομοσχέδιο στη βουλή, έκανε αναφορά σε «αυθεντίες» ψευδοεπιστήμονες που έχουν υπερασπιστεί την άποψη πως σε μερικές γυναίκες μπορεί να αρέσει ο βιασμός και πως η παιδοφιλία είναι ένας τρόπος... όπως η ζωοφιλία.

Είχαμε και πρόθυμους δημοσιογράφους να δηλώνουν στα κανάλια πως πληρώνουν πολύ ακριβά μερικοί άνδρες το νοίκι των εννέα μηνών! Είχαμε όμως και δεκάδες καθαρόαιμους εκφραστές της Alt - Right, που κατέκλυσαν τα social media με ύβρεις κατά των γυναικών και ιδιαίτερα των φεμινιστριών οι οποίες «....θα δουν τι θα πάθουν μόλις ψηφιστεί το νομοσχέδιο» και οι οποίοι μιλούν για ρατσισμό κατά των ανδρών στην Ελλάδα.

Δεν θέλω να φανταστώ με ποιον τρόπο θα οπλίσει τα χέρια ορισμένων το νομοθέτημα Τσιάρα. Θέλω να πιστεύω όμως, πως τα αντανακλαστικά ενός κόσμου που πολέμησε για την καταψήφιση του νομοσχέδιου θα ισχυροποιηθούν. Υπάρχει σοβαρός λόγος να είμαστε ανήσυχοι βλέποντας το έδαφος που ολοένα κερδίζει η Alt- Right στην Ευρώπη. Αλλά και την κανονικοποίηση των μεθόδων της από κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις όπως η ΝΔ. Κυρίως όμως, βλέποντας την πλήρη αποτελεσματικότητα της μεθοδολογίας της προπαγάνδας που αντιστρέφει τους ρόλους θύτη και θύματος, δίνοντας δηλητηριώδη τροφή σε έναν κόσμο που ψάχνει απεγνωσμένα να πιαστεί από κάπου, ελλείψει εμφανούς συστήματος αξιών και πολιτικών, από τις προοδευτικές δυνάμεις.

Φωτεινή Λαμπρίδη
tvxs.gr

ΑΡΣΗ ΤΗΣ ΠΑΤΕΝΤΑΣ ΤΩΝ ΕΜΒΟΛΙΩΝ

Το Ευρωκοινοβούλιο ψήφισε χθες υπέρ της άρσης της πατέντας των εμβολίων. Σε μία ηρωική επίδειξη οσφυοκαμψίας προς τα μεγάλα συμφέροντα τα Υγείας, οι ευρωβουλευτές της Νέας Δημοκρατίας ψήφισαν «όχι», όπως και σύσσωμη Δεξιά και η Ακροδεξιά της γριάς ηπείρου. Καθ’ εις εφ’ ω ετάχθη. Άλλοι δίπλα στον άνθρωπο, άλλοι δίπλα στο χρήμα. Ακόμα και ο Κυμπουρόπουλος, από τον οποίον θα περίμενε κανείς μία κάποια ευαισθησία σε τέτοια θέματα. Μη βδελύσσεστε και μη φτύνετε στον κόρφο σας, αγαπητοί αναγνώστες: εσείς τη στείλατε εκεί τη Ντριμ-Τιμ με τον Ζαγοράκη, τη Σπυράκη, τον Κύρτσο και την υπερασπίστρια του Νίκου Γεωργιάδη. Δεν πήγαν μόνοι τους στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο.

Ο Αλέξης Παπαχελάς ομολογεί μέσα από την Καθημερινή ότι ένεκα της πανδημίας έρχονται δύσκολες μέρες και οδυνηρή λιτότητα στην οικονομία. «Τα ελλείμματα, που έχουν ήδη φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, δεν μπορούν να μειωθούν χωρίς περιοριστικά μέτρα, με προφανές πολιτικό και κοινωνικό κόστος». Και τι μας το λέτε, μίστερ; Τα δικά σας τα μαγαζιά ήταν αυτά που μας φόρτωσαν μία ανίκανη κυβέρνηση, που τρώει με χρυσές μασέλες μέσα στην πανδημία.

Εμείς, εάν ήταν στο χέρι μας, θα επιλέγαμε να περάσουμε την εποχή του κορονοϊού στην Κούβα, που φτιάχνει δικά της εμβόλια, έχει ελάχιστα κρούσματα, εμβολιάζει ακόμα και τους τουρίστες, εξάγει προϊόντα βιοτεχνολογίας και έχει κάθε δικαίωμα να κοκορεύεται ότι πέτυχε ιατρικό θαύμα. Επιπλέον, διαθέτει παραλίες καλύτερες από τις ελληνικές, μουσική ονειρεμένη και ρούμι γουλιά και συγχώριο.

του Νίκου Παπαδογιάννη (Εφημερίδα Documento)

santa syriza

ΕΡΕΥΝΑ Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας

• Το 2016, 745.000 άνθρωποι πέθαναν από εγκεφαλικό ή καρδιακές παθήσεις εξαιτίας των πολλών ωρών που εργάζονταν
• Ο αριθμός των ωρών εργασίας αυξήθηκε κατά περίπου 10% στη διάρκεια των lockdown
• Επαγγελματίες, βιοτέχνες, μικρέμποροι κινδυνεύουν εξ ίσου από την υπερεργασία

Μια έρευνα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) και της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ΔΟΕ), ήρθε να επιβεβαιώσει, για μια ακόμη φορά, τις αρχικές διαπιστώσεις των Άγγλων Εποπτών Εργασίας που σημείωναν στις εκθέσεις τους,  τον 19οα αιώνα, ότι όταν οι ώρες εργασίας ξεπερνούν τα όρια ομαλής αναπαραγωγής – αναπλήρωσης της εργατικής – εργασιακής δύναμης μειώνεται τόσο ο χρόνος παραγωγικής εργασιακής ζωής των εργαζομένων, όσο και ο χρόνος της ίδιας της ζωής τους. Έκρουαν δε τον κώδωνα του κινδύνου για την αγγλική βιομηχανία ότι αν δεν σταματήσει η ατέρμονη εργασία, πολύ γρήγορα αυτή θα χάσει τα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα που στηρίζονται στην ποιότητα του εργατικού δυναμικού και στις ικανότητές του.

Στον 20ο αι. μετά από πολλές, ως και αιμτηρές κοινωνικές και συνδικαλιστικές συγκρούσεις καθιερώθηκε το ωράριο που οι εργαζόμενοι διατύπωσαν ως τη «χρυσή τομή» της ομαλής αναπαραγωγής και ανάπτυξης της εργατικής δύναμης, της εργατικής οικογένειας και της ανάπτυξης των ικανοτήτων με τα 3 οκτάωρα: 8 ώρες εργασίας, 8 ώρες ανάπαυση – πολιτισμός – μόρφωση, 8 ώρες ύπνου, με αργία της Κυριακής και ετήσιες άδειες.

Την ίδια διαπίστωση όμως έκαναν και οι άλλοι εργαζόμενοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, αυτοαπασχολούμενοι, βιοτέχνες, επαγγελματίες, μικρέμποροι και με διάφορους τρόπους, ακόμη και μαχητικούς, καθιέρωσαν στην κοινωνία τα δικά τους ανθρώπινα ωράρια λειτουργίας και εργασίας, όπως τα είδαμε, σχεδόν μέχρι το τέλος του 20ου αι. Ωστόσο, αυτά τα στρώματα ήταν πιο ευάλωτα με αποτέλεσμα να πιέζονται διαρκώς από τον ανταγωνισμό των μεγάλων επιχειρήσεων και ως αντίδοτο να βρίσκουν την αύξηση του ωραρίου εργασίας ή, ακόμη χειρότερα, να τραβάνε στη μία εργασία και άμισθα μέλη της οικογένειες για να επιβιώσουν.  Το «χρυσό ωράριο» κατέρρευσε κάτω από την πίεση των μεγάλων επιχειρήσεων και των πολυκαταστημάτων πριν από την κατάρρευση του εργατικού ωραρίου. Δεν είναι λίγες οι φορές που επαγγελματίες έφτασαν και τις 90 ώρες δουλειά!

Αν στους εργαζόμενους με εξαρτημένη σχέση εργασίας υπάρχει μια θέση ανεργίας από την υπερεργασία των άλλων εργαζομένων, στις οικογενειακές επιχειρήσεις υπάρχει μια θέση άμισθης υπερεργασίας από τα συμβοηθούντα μέλη της οικογένειας, χωρίς κανένα δικαίωμα!

Δεν υπάρχουν έρευνες για τις επιπτώσεις της ατέρμονης εργασίας στους επαγγελματίες αλλά είναι βέβαιο ότι πολλές «εργατικές» ασθένειες τους έχουν προσβάλει ίσα ή περισσότερο από τους εργάτες.

Η έρευνα του ΠΟΥ ίσως είναι και μια απάντηση – καμπανάκι σε όσους πλασάρουν το 10ωρο ή, ακόμη χειρότερα, το ωράριο της Οδηγίας 2003/88/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 4ης Νοεμβρίου 2003, «σχετικά με ορισμένα στοιχεία της οργάνωσης του χρόνου εργασίας» που καθιερώνει 10ωρο,   12ωρο και 13ωρο καθώς και 12 συνεχόμενα 12ωρα εργασίας, χωρίς ανάπαυση! «Φύλο συκής» η «διευθέτηση του χρόνου εργασίας», που ορίζει ότι το εξοντωτικό ωράριο θα αναπληρώνεται με ίση ξεκούραση σε άλλη χρονική περίοδο ίσως και στο επόμενο εξάμηνο! Δεν λαμβάνονται εδώ υπόψη οι ανεπίστρεπτες απώλειες και βλάβες στην εργασιακή δύναμη που αργά ή γρήγορα θα εμφανιστούν, όχι μόνο ως ατομικές σωματικές ασθένειες αλλά και ως «κοινωνικές ασθένειες», όπως η αδυναμία ομαλής οικογενειακής ζωής, η τεκνοποίηση και   το άκρως επικίνδυνο, της όξυνσης του δημογραφικού προβλήματος που κοινωνικά θα εμφανιστεί με ανατροπή του ισοζυγίου εργαζομένων – συνταξιούχων και εθνικά με έλλειμμα γενεών συνέχειας της ισχύος του λαού και του κράτους να υπερασπίσουν τον εαυτό τους. Και φυσικά λύση δεν είναι η συνεχόμενη παράταση του έτους συνταξιοδότησης σε εργαζόμενους που «έκαψαν το γαλονάκι» τους πολύ νωρίς με τα 10ωρα και τα 12ωρα.

Αν όμως αυτό θα συμβεί στους εργαζόμενους με εξαρτημένη σχέση εργασίας, τι θα συμβεί με τους επαγγελματίες και τους αυτοαπασχολούμενους; Γιατί, ανεξαρτήτως θέσης και ταξικής ονομασίας, ο ανθρώπινος οργανισμός είναι το ίδιο ευάλωτος απέναντι στη εξαντλητική εργασία.

Σε μια εποχή ψηφιακής υπερ-τεχνολογίας και αυτοματισμού, που τόσο διαφημίζουν οι κυβερνήσεις των χωρών του κόσμου,  θα περίμενε κανείς την ακριβώς αντίθετη πορεία στις ώρες εργασίας του ανθρώπινου παραγωγικού δυναμικού, εργαζομένων και μικρομεσαίων. Δυστυχώς αντιφάσκουν με όσα λένε για τις τεχνολογίες, επικαλούμενες οικονομική κρίση και σκληρό ανταγωνισμό που επιβάλουν τόσο περισσότερη εργασία όσο πιο εξελιγμένες είναι οι νέες τεχνολογίες!

By Χαρά Στάγκου στις Μαΐου 18, 2021

ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΩΝ ΑΜΑΧΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ

ΚΑΜΠΑΝΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ
ΤΩΝ ΑΜΑΧΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ

Για ακόμα μια φορά η μισή μας καρδιά βρίσκεται στην μαρτυρική Παλαιστίνη.

Εκεί όπου οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί στην της λωρίδα της Γάζας από τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ πολλαπλασιάζουν τα θύματα, πολλά από τα οποία είναι ανήλικα παιδιά.

Η «Αλληλεγγύη για Όλους» και η Ανοιχτή Αλληλέγγυα Πόλη (Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης Αθήνας) ενώνει την φωνή της με τους προοδευτικούς και δημοκρατικούς πολίτες σε όλον τον κόσμο, ειδικά στην Παλαιστίνη και το Ισραήλ, ζητώντας ειρήνη και τη δικαιοσύνη.

 

Ενώνει την φωνή της με όσους ζητούν να τερματιστούν άμεσα οι βομβαρδισμοί, να σταματήσουν οι παράνομοι ισραηλινοί εποικισμοί, το Ισραήλ να σεβαστεί το διεθνές δίκαιο και τις αποφάσεις του ΟΗΕ και να ξεκινήσουν άμεσα ειρηνευτικές συνομιλίες.

 

Η «Αλληλεγγύη για Όλους» και η Ανοιχτή Αλληλέγγυα Πόλη (Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης Αθήνας) ξεκινούν καμπάνια οικονομικής ενίσχυσης των Παλαιστινίων.

 

Τα χρήματα θα παραδοθούν στην παλαιστινιακή οργάνωση UHCC (The Union of Health Care Committees), με έδρα την Γάζα.

 

Καταθέτουμε χρήματα με απαραίτητη αιτιολογία Παλαιστίνη στο λογαριασμό:

ALPHA BANK

ΙΒΑΝ : GR0901401050105002002025873

BIC: CRBAGRAA

Δικαιούχος: ΑΝΟΙΧΤΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΑ ΠΟΛΗ, ΑΣΤΙΚΗ ΜΗ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ.

solidarity4all.gr

ΟΧΙ στην υποχρεωτική συνεπιμέλεια

 

Γράφει η Μαρία Καραμεσίνη, καθηγήτρια Παντείου Πανεπιστημίου

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΙΑΖΕΥΓΜΕΝΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΝΣΧ ΤΟΥ ΥΠ. ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

Οι φεμινιστικές οργανώσεις δίνουν μια μάχη εδώ και μήνες, που κορυφώνεται την άλλη Τετάρτη στη Βουλή, ενάντια στο ΝΣΧ του Υπ. Δικαιοσύνης, που εμμέσως καθιερώνει υποχρεωτικά και οριζόντια (ανεξαιρέτως) τη συνεπιμέλεια των παιδιών από τους διαζευγμένους γονείς. Ο κ. Τσιάρας υποχώρησε στο "λόμπι των μπαμπάδων", που έφτασε να απειλεί και δικαστικούς λειτουργούς, ενώ δεν έκανε κανένα διάλογο με τις γυναικείες και φεμινιστικές οργανώσες και απέκλεισε πολλούς φορείς από την ακρόαση στη Βουλή.

Το κριτήριο για την επιμέλεια δεν μπορεί παρά να είναι το συμφέρον του παιδιού και όχι τα συμφέροντα των γονέων. Το συμφέρον του παιδιού επιβάλλει είτε τη συναινετική συνεπιμέλεια μεταξύ των διαζευγμένων γονέων που καθορίζουν τόπο κατοικίας και χρόνο επικοινωνίας είτε, σε περίπτωση διαφωνίας, απόφαση δικαστηρίου που εξετάζει τα χαρακτηριστικά και τη συμπεριφορά των γονέων (π.χ. άσκηση ενδοοικογενειακής βίας, αμέλεια) και τις ανάγκες και προτιμήσεις κάθε παιδιού, που δεν μπορεί παρά να είναι εξατομικευμένες. Το νομοσχέδιο θα δημιουργήσει τεράστια κοινωνικά προβλήματα. Δεν πρέπει να ψηφιστεί από τη Βουλή.

Editorial #46

 

Οι αλλαγές στον κόσμο εξαιτίας της πανδημίας, ήδη, εμφανίζονται εκτεταμένα σε πολλές δυτικές χώρες. Ζητήματα όπως τα υγειονομικά συστήματα και η κοινωνική πολιτική απομακρύνονται από νεοφιλελεύθερες προσεγγίσεις. Χρεοκόπησαν από την πανδημία. Δεν μπόρεσαν να δώσουν απαντήσεις στα κρίσιμα ερωτήματα που έχουν αναδειχθεί τον τελευταίο χρόνο. Μόνο να σκεφτεί κανείς, ότι το εμβόλιο κατά του κορωνοϊού δίνεται δωρεάν παγκοσμίως για την προστασία της δημόσιας υγείας, αρκεί για να συνειδητοποιήσει το αδιέξοδο των επικρατουσών πολιτικών κατά τις τελευταίες δεκαετίες στην ΕΕ και αλλού. Πλέον, ο ρόλος του κράτους προσεγγίζεται διαφορετικά. Η πανδημία έθεσε νέες βάσεις για τις αναγκαίες παρεμβάσεις που πρέπει να γίνονται από τον δημόσιο τομέα, χωρίς τα συμπλέγματα συγκεκριμένων ελίτ που έχουν οδηγήσει σε αύξηση των οικονομικών εθνικισμών, αποσταθεροποίηση της ΕΕ και παρατεταμένες δημοσιονομικές και τραπεζικές κρίσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να είχαν λήξει πολύ γρήγορα. Η αναπάντεχη, για πολλούς, στροφή του Μπάιντεν σε μία πιο κοινωνική πολιτική, με φορολόγηση του μεγάλου πλούτου, ενίσχυση της εργασίας και των μισθών και ένα γιγάντιο πρόγραμμα ανοικοδόμησης του κοινωνικού κράτους είναι ενδεικτική της αλλαγής συσχετισμών. Των ρωγμών που εμφανίζει το μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού. «Η Ευρώπη δέχεται ένα αριστοτεχνικό μάθημα από τα οικονομικά προγράμματα που ανακοίνωσε ο Μπάιντεν, ο οποίος κατανοεί ότι η αμερικανική οικονομία, για να συμβαδίζει με την εποχή, πρέπει να αλλάξει πορεία, εξαλείφοντας τις άδικες και πολύ επιβλαβείς νεοφιλελεύθερες ιδέες και να εμπιστευτεί με βεβαιότητα σε ένα νέο οικονομικό σύστημα, βασισμένο στις θεωρίες του Κέινς», γράφει η Ιταλική εφημερίδα il Fatto Quotidiano. Όμως, στην Ελλάδα η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν παίρνει αυτό το μάθημα. Αντίθετα συνεχίζει να πορεύεται έχοντας ως άξονα το νεοφιλελεύθερο μοντέλο Πισσαρίδη που έρχεται κατευθείαν από μια αραχνιασμένη εποχή που έχει περάσει ανεπιστρεπτί, ακόμα και πριν από την οικονομική κρίση του 2010. Όχι απλά δείχνει να μην καταλαβαίνει την ιστορική τομή της πανδημίας. Αλλά να έχει βαλθεί αντί να αμβλύνει, να εκτοξεύσει τις ανισότητες. Ξετυλίγει με ακόμα μεγαλύτερη ένταση τη στρατηγική της για αναδιάρθρωση της αγοράς με λουκέτα στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις - ζόμπι όπως τις χαρακτηρίζουν τώρα - και για μειώσεις μισθών και εργασιακό Μεσαίωνα ως μέσα «ανάπτυξης» για λίγους επιχειρηματικούς ομίλους.  Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη λειτουργεί σαν να πιάνει το νήμα από το τέλος της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Συμπεριφέρεται σαν να μην μεσολάβησαν 30 χρόνια, σαν ο κόσμος να πάγωσε στο 1993. Οι εμμονές τους για τα εργασιακά, για τη λειτουργία του δημοσίου, για τον ρόλο των ΜΜΕ και για τη συγκέντρωση του πλούτου σε λίγα χέρια βρίσκονται ήδη σε μια άλλη εποχή. Ο κόσμος, όμως, έχει αλλάξει. Ο κόσμος συνεχίζει να αλλάζει. Και στην πορεία προς τα εμπρός δεν έχει ανάγκη από απολιθώματα.

 

Οι Έλληνες δημοσκόποι θύμωσαν με το ευρωβαρόμετρο

Δημήτρης Κανελλόπουλος

Θυμάστε το τελευταίο ευρωβαρόμετρο που παρουσιάζει για την Ελλάδα μία κατάσταση εντελώς διαφορετική από αυτή που μας δείχνουν οι εγχώριες δημοσκοπήσεις; Αυτό το ευρωβαρόμετρο που λέει ότι το 90% κρίνει αρνητικά την κατάσταση στην οικονομία, το 65% ότι η χώρα πάει προς τη λάθος κατεύθυνση κ.ο.κ.;

Ε, λοιπόν, έβγαλε ολόκληρη ανακοίνωση ο Σύνδεσμος Εταιρειών Δημοσκοπήσεων για να μας πει ότι δεν είναι ακριβώς αυτό που νομίζουμε. Όπως οι απατημένοι σύζυγοι.

Και μας εξηγεί πως δεν είναι σωστό να συγκρίνουμε τα αποτελέσματα των δικών τους δημοσκοπήσεων με τα αποτελέσματα του Ευρωβαρόμετρου για πολλούς και διάφορους λόγους. Επειδή, π.χ., η «διατύπωση των ερωτήσεων είναι διαφορετική», επειδή «ο χρόνος διεξαγωγής των ερευνών είναι διαφορετικός», επειδή «οι κλίμακες καταγραφής των απόψεων των πολιτών είναι διαφορετικές» και άλλα πολλά κοινότοπα...

Όταν δηλαδή το ευρωβαρόμετρο λέει πως οι πολίτες πιστεύουν ότι η χώρα πάει κατά διαόλου, ενώ οι δημοσκοπήσεις των καναλιών λένε πως οι πολίτες πίνουν νερό στο όνομα του Μωυσή, να ξέρετε, φταίνε οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται. Αν το ευρωβαρόμετρο λέει πως το 71% δεν εμπιστεύεται την κυβέρνηση, ενώ η δημοσκόπηση του ΣΚΑΪ λέει πως το μεγαλύτερο ποσοστό θεωρεί την κυβέρνηση Μητσοτάκη καταπληκτική, ευθύνονται οι... κλίμακες καταγραφής.

«Η δημοσίευση συγκρίσεων ανόμοιων ερευνών δεν είναι καλόπιστη και οδηγεί σε παραπλανητικά συμπεράσματα», καταλήγει ο Σύνδεσμος Εταιρειών Δημοσκοπήσεων.

Νομίζουμε πως ήρθε η ώρα για νέες δημοσκοπήσεις στα κανάλια που θα αποθεώνουν την κυβέρνηση.

Πάντως, πέραν του αστείου, ζούμε πρωτοφανή πράγματα...

Ζαπατιστικοί θεσμοί αυτονομίας & οι αντανακλάσεις τους στον κόσμο

ΑΠΕΡΓΙΑ- ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ 6 ΜΑΗ

 

ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Υπόθεση Φουρθιώτη

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία

Ζούμε ένα ατελείωτο θέατρο του παραλόγου: Ο κ. Χρυσοχοΐδης ανακάλυψε τώρα ότι η υπόθεση Φουρθιώτη είναι «εξαιρετικά δυσώδης». Ο ίδιος που επί υπουργίας του είχαν αναθέσει σε μισό αστυνομικό τμήμα να τον φυλάει.
Οι υπουργοί και στενοί συνεργάτες του κ. Μητσοτάκη θα κάνουν τα πάντα για να ξεχαστούν οι δεσμοί τους με τον κ. Φουρθιώτη, όσο αποκαλύπτονται μέχρι και καταγγελίες για συμβόλαια θανάτου. Ωστόσο το ερώτημα, το οποίο έθεσε εκ νέου σήμερα και ο κ. Τσίπρας στον κ. Μητσοτάκη, παραμένει, ένα μήνα μετά τις πρώτες αποκαλύψεις:
Ποιοι υπουργοί και στενοί συνεργάτες του είχαν σχέσεις μαζί του και τι είδους σχέσεις ήταν αυτές; Όσο δεν απαντά ο κ. Μητσοτάκης, τόσο επιβεβαιώνει πως κάτι θέλει να κρύψει.​

x

Ο Άρης Αλεξάνδρου και η ουτοπία στο «Κιβώτιο» (από LIFO)

 Ο Άρης Αλεξάνδρου (1922-1978) θεωρείται ποιητής της μεταπολεμικής γενιάς και είναι γνωστός για τις μεταφράσεις του, κυρίως του Ντοστογιέφσκι και άλλων Ρώσων κλασικών στις εκδόσεις Γκοβόστη. Το μοναδικό του μυθιστόρημα, το εμβληματικό «Κιβώτιο», διανύει φέτος τη δεύτερη συνεχή χρονιά ως θεατρική παράσταση στο Studio Μαυρομιχάλη, σε σκηνοθεσία Φώτη Μακρή και Κλεοπάτρας Τολόγκου, με τον Φώτη Μακρή στον κεντρικό ρόλο (υποψήφιος για το βραβείο Κάρολου Κουν). Μετά από κάθε παράσταση συντονίζεται συζήτηση με ομιλητές καθηγητές, συγγραφείς και δημοσιογράφους.

Η γεμάτη σασπένς υπόθεση του έργου βασίζεται σε ιστορικά γεγονότα του εμφύλιου πολέμου, αλλά ταυτόχρονα προβληματίζει τον θεατή με τις πολυεπίπεδες πολιτικές/φιλοσοφικές προεκτάσεις του μονολόγου ενός και μόνου βασικού ήρωα που έχει μείνει ζωντανός, μετά την αποτυχημένη «Επιχείρηση Κιβώτιο», μια αποστολή 40 συντρόφων να μεταφέρουν ένα κιβώτιο μεταξύ δύο πόλεων, χάνοντας ένας-ένας τη ζωή του, συχνά κάτω από αλλοπρόσαλλες συνθήκες. Μια ασφυκτικά καφκική ανάκριση λαμβάνει χώρα ενώπιον του κοινού, καθώς ο ανώνυμος ήρωας συμπληρώνει διαρκώς κόλλες αναφοράς προς τους δεσμώτες του με σκοπό να εξιστορήσει τι πραγματικά συνέβη και να απαλλαχθεί από κατηγορίες δολιοφθοράς, καθώς το κιβώτιο που μετέφερε ήταν τελικά άδειο.

Το κιβώτιο, Εκδόσεις Κέδρος, 1975

Το «Κιβώτιο» (πρώτη έκδοση 1974, εκδόσεις Κέδρος), εκτός από τη λόγια και ποιητική σχεδόν γραφή του, προσφέρει το έναυσμα για μια έρευνα γύρω από την ίδια τη ζωή του Αλεξάνδρου, η οποία συμπίπτει απόλυτα σχεδόν με το έργο του. Ο Άρης Αλεξάνδρου παρέμεινε πιστός στις ηθικές του αρχές, αποδεχόμενος διωγμούς και εξορία, απορρίπτοντας ταυτόχρονα μια κομμουνιστική βιοθεωρία που τον περιόριζε ψυχοπνευματικά. Για την ιδιαίτερη προσωπικότητα αυτού του μοναχικού ιδεολόγου των νεοελληνικών γραμμάτων, καθώς και για το συγκλονιστικό «Κιβώτιο» συζήτησα με δύο σημαντικούς ιστορικούς από τα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ), τον διευθυντή Κωστή Καρπόζηλο και τον γενικό γραμματέα Βαγγέλη Καραμανωλάκη, καθώς και με τον σπουδαίο κριτικό λογοτεχνίας Δημήτρη Ραυτόπουλο, φίλο και μελετητή του συνόλου του έργου του Άρη Αλεξάνδρου στο βιβλίο του «Άρης Αλεξάνδρου, ο εξόριστος» (εκδόσεις Σοκόλη, 1996-β'έκδοση διορθωμένη και συμπληρωμένη, 2004):

 

— Στο «Κιβώτιο», κατά τη διάρκεια της ανάκρισης, επιστρατεύοντας λεπτή ειρωνεία και μαύρο χιούμορ, ο Αλεξάνδρου μπερδεύει τους αληθινούς επαναστάτες με τους προδότες. Μπορείς, αλήθεια, να γνωρίζεις ξεκάθαρα στο τέλος ποιος είναι ο σύμμαχος και ποιος ο εχθρός;

Βαγγέλης Καραμανωλάκης: Νομίζω ότι, παρά το μπέρδεμα, υπάρχει η πίστη του ήρωα αυτού στον βαθύ πυρήνα του δόγματος. Στο πλαίσιο της ιστορίας που αφηγείται, ο πυρήνας αυτός δεν αμφισβητείται μέχρι τέλους. Το γεγονός αυτό διαφοροποιεί το «Κιβώτιο» από μια λογοτεχνία αντικομμουνιστική.

Κωστής Καρπόζηλος: Πρέπει να αντιληφθούμε τον Αλεξάνδρου ως μια έκκεντρη περίπτωση που δεν ταυτίζεται με αυτούς που γράφουν μέσα στον Ψυχρό Πόλεμο ως πρώην κομμουνιστές λογοτεχνικά κείμενα, όπως «Το μηδέν και το άπειρο» του Άρθουρ Καίσλερ. Ο Καίσλερ είναι το κατεξοχήν παράδειγμα λογοτέχνη, του οποίου η εμπειρία από το επαναστατικό κίνημα μετασχηματίζεται στο ακριβώς ανάποδό της. Ο Αλεξάνδρου είναι μια μοναχική μορφή που εν τέλει ασκεί δριμεία κριτική στην έννοια της επανάστασης, αλλά ταυτόχρονα δεν την αποκαθηλώνει. Αυτό που δείχνει με τη διαδικασία της ανάκρισης είναι πώς οι μηχανισμοί της εξουσίας προσπαθούν να τσακίσουν το άτομο. Υπάρχει η διαρκής σύγκρουση ανάμεσα στο εγώ και στο εμείς, που δεν έχει καλούς και κακούς. Αυτή είναι η κεντρική διάσταση του μεγάλου προβλήματος των επαναστατικών ιδεών. Οι επαναστατικές ιδέες καλούν τους ανθρώπους να υποτάξουν την υποκειμενικότητά τους στο όνομα του σκοπού. Ο Αλεξάνδρου αναγνωρίζει την αναγκαιότητα αυτή, αλλά ταυτόχρονα κάνει και την κριτική για τις διαστάσεις που παίρνει αυτό στην καθημερινότητα της πολιτικής πράξης.

Βαγγέλης Καραμανωλάκης: Και να προσθέσω εδώ ότι ο 20ός αιώνας παράγει ένα νέο είδος ανθρώπου που είναι ο «Κομμουνιστής». Η παραγωγή αυτού του ανθρώπου γίνεται μέσα από ιστορικές συνθήκες. Η συνεχής μετάβαση του ΚΚΕ από την παρανομία στη νομιμότητα δημιουργεί και αντανακλαστικά και συμπεριφορές, όπως το να μη μιλάς ή η ομαδικότητα, κάτι εξαιρετικά σημαντικό. Υπάρχει και η ιδέα της διεθνούς επανάστασης που είναι κυρίαρχη: το ότι είμαστε ο διεθνής στρατός της επανάστασης και η παρηγοριά μας, μετά τον Εμφύλιο κατά τον οποίο ηττηθήκαμε, είναι ότι νικήσαμε στην Κίνα! Αυτός ο τύπος του ανθρώπου, λοιπόν, κάποια στιγμή γνωρίζει τη στρέβλωση, τον σταλινισμό. Ο Αλεξάνδρου μεταφέρει την ιστορική πραγματικότητα του τι σημαίνει να είσαι επαναστάτης-κομμουνιστής.

 

— Ποια ερμηνεία μπορούμε να δώσουμε στο «Κιβώτιο»;

Δημήτρης Ραυτόπουλος: Για το «Κιβώτιο» μπορούμε να δώσουμε πολλές ευφάνταστες ερμηνείες, αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι μία είναι η σωστή. Επομένως, ο μύθος «κιβώτιο», δηλαδή η γραφή του, είναι αυτό που εγώ ονομάζω «μεγα-μεταφορά», δηλαδή πάνω στη μεταφορά ενός αντικειμένου γίνεται μια μεταφορά φιλοσοφική, υπαρξιακή ή οτιδήποτε άλλο με συγκεκριμένο πολιτικό προβληματισμό που επιτρέπει αυτή την προέκταση. Η μεταφορά αυτή ξεκινά από το γνωστό και καταλήγει στο άγνωστο και όχι το αντίθετο, όπως κάνουν η παραβολή, η αλληγορία ή ο συμβολισμός, που ξεκινούν από το άγνωστο για να φτάσουν στο γνωστό. Αυτή είναι η ουσία στο νόημα του «Κιβωτίου», νομίζω. Μεταφέρεται στο κιβώτιο αυτό μια ουτοπία, η ουτοπία του κομμουνισμού και η τελική της αποτυχία, αν θέλουμε να φτάσουμε στο συγκεκριμένο νόημα του μη-νοήματος που είναι η ουτοπία.

— Την ουτοπία αυτή πώς την αντιλήφθηκε ο Άρης Αλεξάνδρου την εποχή που έγραφε το «Κιβώτιο» στο Παρίσι;

Δημήτρης Ραυτόπουλος: Έχω γράψει για τα γεγονότα του Μάη του '68 στο Παρίσι, τα οποία απασχολούν γενιές τώρα. Εγώ τα έζησα επί τόπου. Πήγαινα στο Οντεόν, όπου όρθιος άκουγα τις πολύωρες ομιλίες και συζητήσεις των νέων ανθρώπων (εγώ τότε ήμουν 44 χρονών). Έμεινα με την απορία γιατί μέσα από τα τόσο πολλά λόγια που ακούγονταν δεν διατυπώθηκε ποτέ συγκεκριμένα και πολιτικά η ουτοπία αυτή. Αντί να αναζητηθεί κάτι νέο, ένα άνοιγμα ανθρωπιστικό και δημοκρατικό, οι τάσεις ήταν προς τον ολοκληρωτισμό. Υπήρχαν σταλινικοί, μετασταλινικοί, μαοϊκοί (ήταν η κυρίαρχη ομάδα), τροτσκιστές, αναρχικοί, όλοι τους όμως χωρίς καμιά ουσιαστική πρόταση. Παμπάλαια ρητορική χωρίς τίποτα νέο, μόνο μια αόριστη θέληση ν' αλλάξει κάτι.

Το πρώτο ταξίδι του Άρη Αλεξάνδρου και της Καίτης Δρόσου εκτός Ελλάδας, το 1964 στο Παρίσι.

Ο Άρης Αλεξάνδρου δεν πήγαινε στις ομιλίες αυτές, παρ' ότι βρισκόταν στο Παρίσι τότε. Έφτασε εκεί λίγες μέρες πριν από τη χούντα του 1967 στην Ελλάδα και παρέμεινε ως τον θάνατό του το 1978. Η Καίτη Δρόσου, γυναίκα του Άρη, μου είχε πει ότι μια φορά τον είχε καλέσει μια ομάδα αριστερών, αόριστης κατεύθυνσης, να πάει να μιλήσει επειδή ήταν αντικομματικός και ενδεχομένως με το μέρος τους. Ο Άρης δεν ήταν πολύ κοινωνικός, σχεδόν αγοραφοβικός, αλλά το θεώρησε υποχρέωσή του να πάει, χωρίς να ξέρει κι εκείνος περί τίνος επρόκειτο. Η ομάδα των αριστερών πέρασε από το σπίτι του να τον πάρει και να τον συνοδεύσει μέχρι το μέρος όπου θα μιλούσε. Στον δρόμο τον ξεψαχνίζανε για να μάθουν τι περίπου θα πει και ο Άρης τούς μίλησε περί ουτοπίας. Τότε εκείνοι τον άφησαν κι έφυγαν. Αυτά που τους έλεγε τα θεώρησαν αντιδραστικά, μια και δεν συμφωνούσαν με τις δικές τους ιδέες.

Το «Κιβώτιο» επρόκειτο να βγει επί χούντας το 1973-74 από τον αριστερό εκδότη Φίλιππο Βλάχο, ο οποίος δίστασε και δεν το εξέδωσε τελικά, γιατί επικράτησε η σκοπιμότητα, ο φόβος ότι ένα «αντικομμουνιστικό» έργο όπως το «Κιβώτιο» ουσιαστικά θα βοηθούσε το καθεστώς. Κι έτσι εκδόθηκε το 1974 ακριβώς στη Μεταπολίτευση, από τις εκδόσεις Κέδρος.

— Ποια ήταν τα γεγονότα που κλόνισαν σταδιακά την κομμουνιστική ιδεολογία του Αλεξάνδρου;

Δημήτρης Ραυτόπουλος: Κατά τη διάρκεια της Κατοχής το 1942, ο Άρης Αλεξάνδρου αποφάσισε να αυτοδιαγραφεί, καθώς έπαθε αληθινό σοκ όταν διαγράφηκαν από το ΕΑΜ και το ΚΚΕ ο φίλος του Χρήστος Θεοδωρόπουλος μαζί με τους Γιώργο Λιανόπουλο και Στάθη Μεγαλοοικονόμου, το «προδοτικό τρίο», όπως τους είχαν αποκαλέσει στο Κόμμα. Κι αυτό γιατί πίστευαν ότι οι κομμουνιστές έπρεπε να πούνε ξεκάθαρα ότι ήθελαν να έχουν κομμουνισμό στην Ελλάδα μετά τον πόλεμο. Ο Αλεξάνδρου θεώρησε τη διαγραφή διαφωνούντων έσχατη κατάντια. Παρ' όλα αυτά, πήγαινε στις εκδηλώσεις και συμμετείχε στην αντιστασιακή δράση της Αριστεράς. Συλλαμβάνεται και πάει εξορία και από την εξορία παραδίδεται στη στρατιωτική Δικαιοσύνη. Δέχτηκε να καταδικαστεί για ανυποταξία το '45-'46. Και ήταν ανυπότακτος γιατί δεν ήθελε να πολεμήσει στον Εμφύλιο.

Ο Αλεξάνδρου έγραψε ότι κόβει τους δεσμούς του οριστικά με την Αριστερά το 1951 εξαιτίας του «σοσιαλιστικού ρεαλισμού» που μας φέρανε –αυτούσια τη «θεωρία του Ζντάνοφ»– στη Μακρόνησο. Έκαναν συνεδριάσεις με τους διανοούμενους, όπου γινόταν εισήγηση από τον καθοδηγητή. Ο Άρης, ως ποιητής, μετείχε σε μια τέτοια συνεδρίαση. Η θεωρία του Ζντάνοφ έλεγε ότι καθετί που δεν υπηρετούσε τον κομμουνισμό ήταν αντιδραστικό, υπηρετούσε τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό, άρα καταδικαστέο. Η κομματικότητα στη λογοτεχνία ήταν η βασική γραμμή για τους λογοτέχνες του Κόμματος. Σ' αυτήν τη γραμμή εναντιώθηκα κι εγώ, γράφοντας αρνητικές κριτικές στην «Επιθεώρηση Τέχνης» με σκοπό να δείξω ότι η εφαρμογή του σοσιαλιστικού ρεαλισμού στη λογοτεχνία είναι αντιπνευματική και παράγει κακή λογοτεχνία.

Αυτό που πρέπει να υπογραμμιστεί είναι ότι ο Αλεξάνδρου, ανεξάρτητα από τις αγωνίες που είχε μέσα του, πίστευε στον κομμουνισμό τίμια και απόλυτα. Εγκαταλείπει, παρ' όλα αυτά, βαθμιαία την ένταξή του στο Κόμμα, καθώς και τις αριστερές του ιδέες. Έχει όμως σημασία να πούμε ότι, εγκαταλείποντας τις ιδέες, όχι μόνο δεν πάει στην αντίπαλη πλευρά αλλά δέχεται τους διωγμούς ως αριστερός! Η ηθική που είναι πίσω από τις ιδέες παραμένει. Πίσω από τον κομμουνισμό υπήρχε ο ανθρωπισμός, η ισότητα, η δικαιοσύνη και πιστεύαμε τότε ότι ο κομμουνισμός ήταν ελευθερία. Στην πορεία αποδείχθηκε σκλαβιά.