που πάει η Κύπρος;

Τη γιαγιά και τα μάτια σας!

Θέμα:
Σενάριο απ΄το ...εγγύς μέλλον.................;!!!

 Η Γιαγιά...!!!!
Η γιαγιά....΄Ωρα να ψάξουμε να  την βρούμε.Κάποτε...,δεν μας
χρειάζονταν!!!

Αντιγραφή
από ένα σύγχρονο Αναγνωστικό που επιδιώκει να μας μάθει όχι μόνο ανάγνωση, αλλά
και σύγχρονο τρόπο επιβίωσης !!!!



Θέμα: Η γιαγια

Όταν ο μπαμπάς έκλεισε το μαγαζί (γιατί κανείς δεν έμπαινε πια να ψωνίσει κι
έτσι δεν μπορούσε να πληρώνει νοίκι και ΤΕΒΕ) κι η μαμά απολύθηκε, ήρθε να...
μείνει μαζί μας η γιαγιά απʼ το χωριό. Η γιαγιά είναι πολύ
καλή και πολύ πλούσια. Παίρνει 300 ευρώ σύνταξη απʼ τον ΟΓΑ και τώρα που μένει μαζί μας μας τα δίνει κι είμαστε κι εμείς πολύ
πλούσιοι.

Χτες
φάγαμε ψάρια, που είναι καλό και ακριβό φαί. Είμαστε όλοι χαρούμενοι και δεν
καταλάβαμε γιατί η Μαμά είπε στον Μπαμπά θυμωμένη «Μα για όνομα! Χρυσόψαρα θα
φάμε, βρε Σταμάτη;». Κι ο Μπαμπάς (που η Μαμά τον λέει Σταμάτη) είπε «όλα τα
κινέζικα είναι πιο φτηνά, ακόμα και τα ψάρια. Με τη σύνταξη της μάνας μου τι
ήθελες να φάμε; Μπαρμπούνια;» Και μετά η Μαμά δεν είπε τίποτα και καθήσαμε όλοι
στο τραπέζι να φάμε τα χρυσόψαρα.



Μετά η γιαγιά πέθανε. Δεν ξέρω αν έφταιγε το χρυσόψαρο που έφαγε ή αν πέθανε
από μόνη της, ξέρω μονάχα πως ο Μπαμπάς και η Μαμά πολύ λυπηθήκανε και κλαίγανε
και λέγανε «τι θα κάνουμε, τώρα, χωρίς την σύνταξη, Παναγία μου;» και η Παναγία
τους λυπήθηκε και τους είπε να βαλσαμώσουμε τη γιαγιά, όπως ο θείος Λεωνίδας
είχε βαλσαμώσει εκείνο το κεφάλι από το γουρούνι το άγριο που είχε σκοτώσει στο
κυνήγι και το είχε βάλει στον τοίχο της σάλας, στο σπίτι του στο χωριό. Εμείς
της γιαγιάς δεν της βαλσαμώσαμε μόνο το κεφάλι. Ολόκληρη τη βαλσαμώσαμε γιατί,
όπως είπε κι ο Μπαμπάς «δική μας είναι η γιαγιά κι ό,τι θέλουμε την κάνουμε».

Έτσι
τώρα έχουμε τη γιαγιά συνέχεια μαζί μας και παίρνουμε και τη σύνταξη του ΟΓΑ
και είμαστε πάντα πλούσιοι. Μόνο που τα βράδυα, όταν μαζευόμαστε τα παιδιά
κοντά στο τζάκι, η γιαγιά δεν μας λέει παραμύθια, παρά κάθεται ακούνητη,
αμίλητη κι αγέλαστη, όπως ο Μπέρνυ στην ταινία «Τρελλό γουηκέντ στου Μπέρνυ»,
που είχα δει στην τηλεόραση, όταν έπαιζε. Τώρα δεν παίζει γιατί μας έχουνε
κόψει το ρεύμα. Όμως τον Μπέρνυ δεν τον είχανε βαλσαμώσει καλά και μάζευε
μύγες, ενώ εμείς τη γιαγιά τέλεια την κάναμε!

Καμιά
φορά, για να την βλέπει η γειτονιά (έτσι λέει ο Μπαμπάς), την βγάζουμε έξω και
την στήνουμε όρθια δίπλα στην αυλόπορτα. Μοιάζει, τότε, η γιαγιά μʼ εκείνον τον ξύλινο ινδιάνο που στήνουν έξω από τα καπνοπωλεία στην
Αμερική. Και μια φορά ξεχάσαμε να τη
μαζέψουμε κι έβρεξε πολύ κι έγινε μούσκεμα. Και ύστερα τη βάλαμε κοντά στο
τζάκι να στεγνώσει, αλλά μάλλον τη βάλαμε πολύ κοντά κι άρπαξε φωτιά. Ευτυχώς ο
Μπαμπάς πρόλαβε και την έσβησε γρήγορα, αλλά μας μάλωσε γιατί «κοντέψαμε να
αφανίσουμε το μοναδικό μας εισόδημα».

Κυκλοφορεί την Τετάρτη η «Σχεδία», το πρώτο ελληνικό περιοδικό δρόμου | Left.gr

Κυκλοφορεί την Τετάρτη η «Σχεδία», το πρώτο ελληνικό περιοδικό δρόμου | Left.gr

Αλέξης Τσίπρας: Καταπάτηση κάθε έννομης τάξης από το «μνημονιακό παρασύνταγμα» (βίντεο) | Left.gr

Αλέξης Τσίπρας: Καταπάτηση κάθε έννομης τάξης από το «μνημονιακό παρασύνταγμα» (βίντεο) | Left.gr

Διαδώστε: Νομικές συμβουλές για διαδηλωτές | Left.gr

Διαδώστε: Νομικές συμβουλές για διαδηλωτές | Left.gr

ΤΟ 1917 ΚΑΙ ΤΟ ΠΛΑΝΟ (Π. Σταύρου)

Το 1917 και το Πλάνο Αλληλοαναιρούμενες διάρκειες, συνέχειες και τομές   Toυ Πέτρου Σταύρου Στις μέρες μας, ο απόηχος της επανάστασης του Οκτώβρη φτάνει με μορφές ανακλασμένες από φαινόμενα ιστορικής σκέδασης. Η «επιφάνεια» πάνω στην οποία πέφτουν τα γεγονότα του 1917 και «διασκορπίζονται» είναι η ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού που παρουσιάζει τον καπιταλισμό ως το πλέον φυσικό σύστημα, που επειδή είναι φυσικό, δεν μπορεί και να αμφισβητηθεί. Όμως, όπως επισημαίνει και το οπισθόφυλλο του πολύ ενδιαφέροντος βιβλίου Το διαρκές 1917,των εκδόσεων ΚΨΜ και της ομάδας Rednotebook, η επανάσταση του Οκτώβρη συνέβη, σε πείσμα των αυτονόητων “κατασκευών” εισάγοντας τη λογική της ιστορίας στις μάζες, καθιστώντας δηλαδή ορατή στα μάτια του κόσμου τη δομή της κοινωνίας και τις δυνατότητες μετασχηματισμού της. Σήμερα και η ελάχιστη παρουσία του κράτους στην οικονομία, ειδικά στην Ελλάδα που η οικονομία της καταστρέφεται μέρα με την μέρα, κατακεραυνώνεται ως μια επιβίωση μορφών της σοβιετικής οικονομίας. Ποιες ήταν όμως οι αρχές της σοβιετικής οικονομίας, τι ρόλο έπαιξε η επανάσταση στον προσδιορισμό τους, που οφειλόταν η αναποτελεσματικότητα της και σε τι μπορεί η γνώση αυτή να ωφελήσει την στρατηγική μιας σύγχρονης αριστεράς; Η επανάσταση του 1917 συνδέεται με δύο απόπειρες συνολικής ρύθμισης του οικονομικού πεδίου υπό έκτακτες συνθήκες. Η πρώτη απόπειρα συνέβη τον καιρό του Εμφυλίου πολέμου (1917 – 1921) με την εφαρμογή του λεγόμενου πολεμικού κομμουνισμού, δηλαδή, της βίαιης κοινωνικοποίησης όλων των όρων της παραγωγής που οδήγησε σε καταστροφικά οικονομικά αποτελέσματα. Η αποτυχία του πολεμικού κομμουνισμού ανάγκασε τις επαναστατικές δυνάμεις να εφαρμόσουν την λεγόμενη Νέα Οικονομική Πολιτική (ΝΕΠ) (1921 – 1928) για να αναπτερώσουν την παραγωγή, με την εισαγωγή αγοραίων λειτουργιών και με το να επιτρέψουν τη λειτουργία μιας μικτής οικονομίας. Η εφαρμογή του κεντρικού σχεδιασμού και η εγκαθίδρυση ενός ελέγχου των κλάδων, των επιχειρήσεων  και της παραγωγής με την κατάστρωση οικονομικών πλάνων ξεκίνησε εντατικά αρχές του 1930 και διαμόρφωσε αυτό που ονομάστηκε αργότερα «υπαρκτός σοσιαλισμός»[1]. Πριν, στο πεδίο των ιδεολογικών και πολιτικών συγκρούσεων, είχαν επικρατήσει δύο προσεγγίσεις που προσδιόρισαν το χαρακτήρα του νέου οικονομικού θεσμού. Ο κεντρικός σχεδιασμός αποτελεί τομή με το πνεύμα της οκτωβριανής επανάστασης, εφόσον, με πολιτικά βίαιο τρόπο «έλυσε» δύο βασικές αντιθέσεις που εμφανίστηκαν κατά τη διάρκεια της περιόδου 1917 – 1930. Η αντίθεση παραγωγικών δυνάμεων και παραγωγικών σχέσεων «λύθηκε» υπέρ των πρώτων. Αυτή η συγκεκριμένη «λύση» κατήργησε τον «πόλεμο» εναντίον του οικονομισμού που είχε αναπτυχθεί  στο εσωτερικό του μπολσεβίκικου κόμματος από τον Λένιν, την προηγούμενη περίοδο, και ανάθεσε στη κεντρική αρχή σχεδιασμού την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων με την μορφή συγκεκριμένων κλάδων της βαριάς βιομηχανίας και της παραγωγής μέσων παραγωγής. Η δεύτερη αντίθεση, που αφορά στο διαχωρισμό της πνευματικής από τη χειρωνακτική εργασία και της  λειτουργίας της διεύθυνσης από τη λειτουργία της εκτέλεσης, «λύθηκε» και αυτή υπέρ της από τα πάνω  καθοδήγησης  της παραγωγής  από την κεντρική αρχή σχεδιασμού και το πενταετές πλάνο δημιουργώντας έτσι ένα μετακαπιταλιστικό πλαίσιο παραγωγής ενός κοινωνικού σχηματισμού που βρισκόταν σε πορεία μετάβασης προς τον σοσιαλισμό[2]. Η σε κρατική βάση κοινωνικοποίηση της παραγωγής δεν σήμαινε και αναίρεση του διαχωρισμού των εργαζόμενων από τα αποτελέσματα της εργασίας τους. Αντίθετα, όπως θα φανεί από τη μετέπειτα πορεία εξέλιξης του «υπαρκτού σοσιαλισμού», αυτή η κρατική κοινωνικοποίηση των όρων παραγωγής, η βίαιη κολεκτιβοποίηση της γης και ο πολιτικός αυταρχισμός – ολοκληρωτισμός του σταλινικού καθεστώτος θα διευρύνουν τη διάσταση εργαζόμενων – αποτελεσμάτων παραγωγής. Οι μετακαπιταλιστικές κοινωνίες του «υπαρκτού» έμειναν για πάντα μετακαπιταλιστικές χωρίς να γίνουν ποτέ σοσιαλιστικές. Ο κεντρικός σχεδιασμός, μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 70, είχε να επιδείξει σοβαρά επιτεύγματα σε σύγκριση με τις οικονομίες της «ελεύθερης» αγοράς. Οι ανατολικές κοινωνίες βιομηχανοποιήθηκαν γρήγορα, αναπτύσσονταν με πολύ υψηλούς ρυθμούς αλλά ποτέ δεν απόκτησαν την ανταγωνιστικότητα των δυτικών οικονομιών. Από το 1970 και μετά, οι κεντρικά σχεδιασμένες οικονομίες άρχισαν να φθίνουν μέχρι και τη κατάρρευση τους στα τέλη της δεκαετίας του 80. Οι κριτικές που αναπτύχθηκαν για τις λειτουργίες και τα αποτελέσματα του κεντρικού σχεδιασμού ήταν δύο ειδών: Μια δεξιά και μια αριστερή. Η δεξιά κριτική επικαλούνταν τις απόψεις των νεοκλασικών οικονομολόγων και των οικονομολόγων της πληροφορίας και υποστήριζε πως η κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία των κρατικών επιχειρήσεων δεν λειτουργεί στο βέλτιστο σημείο και γενικά δεν μπορεί να παράγει βέλτιστες τιμές που αποτελούν τον πραγματικό καθοδηγητή των οικονομικών υποκειμένων. Βέλτιστες τιμές επιτυγχάνει μόνο η ελεύθερη αγορά. Στο ίδιο πλαίσιο, μια ελαφρά αναβαθμισμένη κριτική, υποστήριζε ότι δεν είναι τόσο η έλλειψη των βέλτιστων τιμών όσο η έλλειψη αυτονομίας των παραγωγικών μονάδων. Οι επιχειρήσεις δεν μπορούν να επενδύσουν, ούτε να απευθυνθούν στη πελατεία που θέλουν, ούτε να καθορίσουν τις τιμές και κατά συνέπεια τα ποσοστά κέρδους που επιθυμούν. Από την άλλη, η αριστερή κριτική επικεντρωνόταν στο ακριβώς αντίθετο πεδίο. Ισχυριζόταν ότι στις οικονομίες του κεντρικού σχεδιασμού επικρατούν σε τέτοιο βαθμό οι εμπορευματικές σχέσεις που είναι αδύνατη η εμβάθυνση του σοσιαλιστικού τρόπου παραγωγής και είναι σχεδόν βέβαιη η παλινόρθωση του καπιταλισμού, αν δεν έχει ήδη παλινορθωθεί, στις λαϊκές δημοκρατίες. Εν συντομία, μπορούμε να πούμε ότι και οι δύο κριτικές είχαν λάθος. Η κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία λειτουργούσε κοντά στο βέλτιστο σημείο που είχε αποφασίσει ή ίδια. Η κατανομή των πόρων μεταξύ των οικονομικών δραστηριοτήτων που είχε αποφασίσει το πλάνο γινόταν, τουλάχιστον ως προς την ποσοτική διάσταση, αποτελεσματικά. Ο οικονομολόγος Peter Murrell διεξήγαγε πλήθος εμπειρικών μελετών και διαπίστωσε πως οι κρατικές επιχειρήσεις λειτουργούσαν πολύ κοντά στο βέλτιστο σημείο της τεχνολογίας τους και πως η εφαρμογή στο μακροοικονομικό επίπεδο των αμερικάνικων αναπτυξιακών προτύπων θα επέφερε μια μικρή και μόνο βελτίωση στο ΑΕΠ[3] της Σοβιετικής Ένωσης. Από την άλλη, η αυτονομία των επιχειρήσεων είχε επιτευχθεί σε αρκετές οικονομίες της ανατολικής Ευρώπης, με τη διευρυμένη  εισαγωγή θεσμών της αγοράς, αλλά και πάλι παρατηρούνταν μεγάλες ελλείψεις στην αγορά σε καταναλωτικά προϊόντα κυρίως. Άρα, ούτε στο μη βέλτιστο χαρακτήρα, ούτε στην έλλειψη επαρκούς αυτονομίας των παραγωγικών μονάδων θα μπορούσε κανείς να αποδώσει τα προβλήματα του κεντρικού σχεδιασμού. Στο άλλο άκρο, η αριστερή κριτική κατέφυγε στον «φετιχισμό» προκρίνοντας την κατάργηση των εμπορευματικών σχέσεων. Οι ανεπτυγμένες εμπορευματικές σχέσεις είναι βέβαια ίδιον του καπιταλισμού αλλά η εξαφάνιση τους δεν σημαίνει αυτόματη επικράτηση του κομμουνισμού. Οι αριστεροί κριτές μπερδεύουν τη μορφή των παραγωγικών σχέσεων (εμπορευματικές σχέσεις) με τις ίδιες τις παραγωγικές σχέσεις. Θεωρητικά και πρακτικά είναι δυνατόν να υπάρξει άμεση κοινωνικοποίηση της παραγωγής με πλήρη εξαφάνιση των εμπορευματικών σχέσεων και ταυτόχρονα ολικός χωρισμός των εργαζόμενων από τους όρους και τα αποτελέσματα της παραγωγής, δηλαδή, με ολική οπισθοχώρηση των παραγωγικών σχέσεων. Ο στρατός και η μοναστική ζωή είναι δύο τέτοια συστήματα απολυταρχικού τρόπου παραγωγής με εξαλειμμένη την εμπορευματική παραγωγή. Δεν πρόκειται βέβαια για σοσιαλιστικά συστήματα. Ανακεφαλαιώνοντας, θα λέγαμε πως, κυρίως, στον κεντρικό σχεδιασμό οφείλονται τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που πήραν οι οικονομίες του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Η αναποτελεσματικότητα τους δεν οφείλεται στην έλλειψη των λειτουργιών της αγοράς και των βέλτιστων τιμών, ούτε βέβαια στην επικράτηση των εμπορευματικών σχέσεων ως μορφών παλινορθωμένου καπιταλισμού. Η κρίση, πρώτα, και η κατάρρευση, έπειτα, των κεντρικά σχεδιασμένων οικονομιών οφείλονται στην ανυπαρξία ενός σημαντικού αναπαραγωγικού μηχανισμού. Η έλλειψη συγκεκριμένης αγοράς κεφαλαίου στάθηκε πολύ σημαντική αιτία για αυτό. Χωρίς την αγορά κεφαλαίου οι κρατικές επιχειρήσεις έχουν δύο επιλογές, ή να παλιώσουν και να σταματήσουν να παράγουν, ή το κράτος να τις διασώσει παρατείνοντας με κάποιο τρόπο τη ζωή τους. Αντίθετα, με την αγορά κεφαλαίου η επενδυτική απόφαση θα λαμβάνονταν εγκαίρως αυξάνοντας την αποδοτικότητα του συστήματος[4]. Περιορίζοντας την κουβέντα στο οικονομικό πεδίο θα λέγαμε πως ο κεντρικός σχεδιασμός απέτυχε στο στόχο που ο ίδιος είχε βάλει, και που ήταν η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Χωρίς οργανωμένη αγορά κεφαλαίου η ορμή των αρχικών επενδύσεων χάνει το momentum της και οι παραγωγικές δυνάμεις δεν αναπτύσσονται. Σήμερα που το κεφάλαιο «απεργεί» ή απέχει από τις επενδύσεις, σήμερα που ο ιδιωτικός έλεγχος των παραγωγικών δομών της οικονομίας εκφράζεται μέσω χρηματικών τίτλων, η σύγχρονη αριστερά πρέπει να σκεφτεί ξανά τι μπορεί να κοινωνικοποιηθεί και με ποιο τρόπο. Ίσως, η κοινωνικοποίηση των αποφάσεων επένδυσης, δηλαδή, ενός σοβαρού τμήματος της κεφαλαιαγοράς να είναι μια σοβαρή στρατηγική πρόταση, στην εποχή που το κεφάλαιο κοινωνικοποιεί το χρέος και τις ζημιές. Χρειάζεται όμως διατήρηση και έλεγχος των κοινωνικοποιημένων όρων παραγωγής και αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων, χωρίς κλείσιμο της απόστασης του εργαζόμενου από το αποτέλεσμα της δουλειάς του, χωρίς δηλαδή ένα ξαναδιάβασμα του «πνεύματος του 1917».    Ο Πέτρος Σταύρου είναι οικονομολόγος. Το κείμενο δημοσιεύεται στιςΑναγνώσεις της Κυριακάτικης Αυγής και στηρίζεται στην παρέμβαση του Πέτρου Σταύρου στην εκδήλωση-παρουσίαση του βιβλίου του Red Notebook "Το Διαρκές 1917", που έγινε στις 5 Φεβρουαρίου. Τις επόμενες μέρες θα δημοσιευτούν επίσης τα κείμενα των Δημήτρη Μπελαντή, Κώστα Γούση και Αναστασίας Ματσούκα από την ίδια εκδήλωση.

Γενική Απεργία, Τετάρτη 20 Φλεβάρη

Γενική Απεργία 20 Φλεβάρη - Παίρνουμε τη ζωή μας στα χέρια μας

Διώχνουμε την κυβέρνηση της καταστροφής και του αυταρχισμού - ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΟΡΘΙΟΙ, παίρνουμε τη ζωή μας στα χέρια μας

Γενική Απεργία, Τετάρτη 20 Φλεβάρη

Με την οριακή υπερψήφιση του τρίτου μνημονίου η τρικομματική κυβέρνηση υπέγραψε την καταδίκη του κόσμου της εργασίας, της κοινωνικής πλειοψηφίας και της ίδιας της οικονομίας. Τώρα επιχειρεί να ξεπληρώσει το συμβόλαιο, ξεπουλώντας το δημόσιο πλούτο του ελληνικού λαού, κατεδαφίζοντας κατακτήσεις και δικαιώματα  δεκαετιών, βάζοντας στο στόχαστρο την ίδια του την αξιοπρέπεια! 

Δίπλα στα ποσοστά της συνεχιζόμενης ύφεσης της οικονομίας και της αποτυχίας του οικονομικού προγράμματος της κυβέρνησης, βρίσκεται η πραγματική επίθεση: Κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, απολύσεις, διαδοχικά χαράτσια, ιδιωτικοποιήσεις, διάλυση της παιδείας και της υγείας, κατάργηση των δημόσιων, κοινωνικών αγαθών, αυταρχισμός και, προσφάτως, κυβερνητικές διαρροές για την καταστρατήγηση ακόμα και του δικαιώματος στην απεργία και τον συνδικαλισμό…

Οι εργαζόμενοι αντιστέκονται και σημαντικοί αγώνες ξεπηδούν ξανά. Αντιμετωπίζουν όμως τη σκληρή, αυταρχική πολιτική της βίας και των ΜΑΤ, την κυβερνητική πολιτική της μηδενικής ανοχής, που με καταχρηστικές, αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις πήρε την απόφαση για την επιστράτευση των απεργών στο Μετρό και στα λιμάνια. 

Τη στιγμή που διακόσιες χιλιάδες νοικοκυριά αδυνατούν να ικανοποιήσουν τα δάνειά τους, η ανεργία καλπάζει, οι απλήρωτοι, οι ανασφάλιστοι, οι επισφαλείς εργαζόμενοι αποτελούν καθημερινότητα, τη στιγμή που οι μικρομεσαίοι μετατρέπονται σε υπερχρεωμένους άνεργους και οι αγρότες αδυνατούν να ζήσουν από τη δουλειά τους, η ανελαστική πολιτική της κυβέρνησης Σαμαρά δεν μπορεί παρά να βρει απέναντί της τον παλλαϊκό ξεσηκωμό.

Στις 20 Φλεβάρη πρέπει να είναι η αφετηρία αυτού του ξεσηκωμού.

Κάθε αγώνας που δίνεται από τους εργαζόμενους, μικρός ή μεγαλύτερος, βρίσκει μπροστά του τον «καταναγκασμό» του μνημονίου και των ακροδεξιάς έμπνευσης μέτρων της κυβέρνησης. Το ερώτημα αυτό τίθεται πλέον ξεκάθαρα σε όλους τους χώρους δουλειάς και εκπαίδευσης, στο συνδικαλιστικό κίνημα, στην κοινωνία.    

Η Γενική Απεργία της 20ής Φλεβάρη έχει πολιτικά χαρακτηριστικά και στόχους: 

- Να πέσει η κυβέρνηση και να ακυρωθούν το μνημόνιο και τα μέτρα.

- Ν’ ανοίξει ο δρόμος για την κατάργηση των πολιτικών λιτότητας, για την επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και του βασικού μισθού στο επίπεδο προ του μνημονίου. 

- Να υψώσουμε ασπίδα κοινωνικής προστασίας που θα αποσοβήσει την ανθρωπιστική καταστροφή.

- Να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για την παραγωγική και οικολογική ανασυγκρότηση της χώρας με βασικό κριτήριο την απασχόληση και γνώμονα την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών.

- Να θέσουμε το τραπεζικό σύστημα υπό την ιδιοκτησία και τον έλεγχο του δημοσίου, με ριζική τροποποίηση του τρόπου λειτουργίας του και των στόχων που σήμερα υπηρετεί. 

- Να αναστείλουμε τις ιδιωτικοποιήσεις και τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου, να επαναφέρουμε υπό δημόσιο έλεγχο, αλλά ταυτόχρονα να ανασυγκροτήσουμε πλήρως, τις επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας που έχουν ιδιωτικοποιηθεί ή βρίσκονται σε διαδικασία ιδιωτικοποίησης. 

- Να δημιουργήσουμε υψηλού επιπέδου, δημόσια εγγυημένα συστήματα Υγείας, Παιδείας και Ασφάλισης για όλους. 

- Να κάνουμε πραγματικότητα την εναλλακτική απάντηση στην κρίση από την κυβέρνηση της Αριστεράς!

Στην απεργία της 20ής Φλεβάρη και στις απεργιακές συγκεντρώσεις πρέπει να πάρουμε μέρος όλοι: Οι εργαζόμενοι/ες στο δημόσιο τομέα, στον ιδιωτικό τομέα, οι επαγγελματίες και οι αυτοαπασχολούμενοι, οι αγρότες, οι άνεργοι/ες, η νεολαία, οι συνταξιούχοι. Όσοι/ες συμμετείχαμε στις μάχες του παρελθόντος μα και όσοι/ες δεν κατεβαίναμε μέχρι χθες στην απεργία και στη συγκέντρωση.

Για την υπεράσπιση της εργασίας, του μισθού, των δικαιωμάτων, του μέλλοντος των παιδιών μας, της δημοκρατίας, της αξιοπρέπειας, της ίδιας της ζωής. Για να φύγουν το συντομότερο η συγκυβέρνηση της καταστροφής μαζί με την τρόικα των δανειστών και τα μνημόνια. 

Όλοι μαζί μπορούμε! 

Άνεργος σημαίνει (αναδημοσίευση από http://anergoigeitonion.espivblogs.net

Άνεργος σημαίνει…

Άνεργος σημαίνει η καθημερινή «full time απασχόληση» αναζήτησης εργασίας, σε σημείο που έχεις την αίσθηση πως αν πληρωνόσουν για κάθε ώρα που έφαγες μπροστά σε οθόνες υπολογιστή, σε εφημερίδες, σε εξετάσεις και συνεντεύξεις, θα είχες θησαυρίσει. Κανείς δεν θα σε δικαιολογήσει αν κουραστείς, και σκεφτείς πως «αυτή η δουλειά δεν κάνει για μένα και θέλω κάτι άλλο.» Δεν έχεις κι άλλη επιλογή, γιατί αυτή η «δουλειά» δεν είναι σαν τις άλλες…

Άνεργος σημαίνει άνθρωποι που έχουν να βγουν χρόνια και χρόνια στην αγορά εργασίας και που την κρίση την αντιλαμβάνονται σαν ένα αντικείμενο προς ανάγνωση στις οικονομικές εφημερίδες, να σε ρωτούν κάθε λίγο και λιγάκι αν βρήκες δουλειά και να απορούν, ή στην χειρότερη να μειδιούν, όταν παίρνουν αρνητική απάντηση…

Άνεργος σημαίνει πως κάθε φορά τρέχεις να πάρεις τις εφημερίδες της Δευτέρας και της Τρίτης, που έχουν τα ένθετα με τις προκηρύξεις των «νέων θέσεων εργασίας» στο Δημόσιο και στους διάφορους οργανισμούς. Κι αφού συμπληρώσεις τις μακροσκελείς αιτήσεις, πάρεις τα παράβολα από τις εφορίες, συγκεντρώσεις όλα τα έγγραφα και φας με το κουτάλι όλη την γραφειοκρατία, συνειδητοποιείς πως μετά από όλα αυτά πάλι δεν είχες κανένα αποτέλεσμα. Και τότε θυμάσαι αυτό που σου είχαν πει, πως αυτές τις αιτήσεις τις στέλνεις για την «τιμή των όπλων» και πως ενδείκνυνται μόνο για τους υποψηφίους που έχουν εκείνον τον πασίγνωστο σε όλους μπάρμπα στην Κορώνη. Κι αν τότε είχες αναρωτηθεί ποιος είναι αυτός ο μυστήριος τύπος απ’ το όμορφο χωριό της Μεσσηνίας, τώρα το πρώτο πράγμα που σου ‘ρχεται στο μυαλό από μόνο του είναι  «Μπάρμπα, τοίχο-τοίχο μη σε πετύχω…»

Άνεργος σημαίνει πως πρέπει να είσαι έτοιμος να υποστείς τις εξυπνάδες, τις ειρωνείες, τους εξευτελισμούς και την ανάκριση του κάθε Διευθυντή Προσωπικού, που νοιώθει πως του ανήκεις επειδή εκείνη την στιγμή βρέθηκες μπροστά στο γραφείο του τυλιγμένος σε ένα γελοίο κοστούμι ψάχνοντας για δουλειά. Ακόμα χειρότερα, να είσαι έτοιμος να υποστείς όλα τα παραπάνω από κάποιον «μαθητευόμενο μάγο» του H.R., που κι αυτός πριν από ένα μήνα ήταν στην ίδια θέση με σένα κι έφτυσε αίμα για να βρει αυτή την δουλειά των 3 και 60, και νοιώθει έτοιμος να σε «ξετινάξει»  εντός δεκαλέπτου με ένα «εξονυχιστικό» ψυχογράφημα, με βάση εκείνα τα μαθήματα ψυχολογίας που είχε πάρει προ δεκαετίας στο πανεπιστήμιο…

Άνεργος σημαίνει πως ακολουθείς μια διαρκή καθοδική πορεία έκπτωσης των «standards» που είχες θέσει με αρκετή δόση αφέλειας και αισιοδοξίας κάποια στιγμή στο παρελθόν σου. Από το «θα δουλέψω αυτό που σπούδασα» μετατοπίζεσαι στο «κάτι που να έχει την παραμικρή σχέση με αυτό που σπούδασα», από εκεί στο «έστω σε κάτι σε κάποιο παρεμφερή ή συσχετιζόμενο κλάδο», και τέλος στο «μια δουλειά γραφείου ρε παιδιά!»… για να δείξεις με κάποιο τρόπο τις δυνατότητες σου, πως δεν έφαγες τσάμπα τα μάτια σου στα βιβλία τόσα χρόνια. Μέχρι που ένα πρωί ξυπνάς και συνειδητοποιείς πως δεν έχεις πλέον «standards». Αφού συνειδητοποιήσεις ποιοί είναι οι δρόμοι που σου ανοίγονται μπροστά σου για την συνέχεια της ζωής σου,  είσαι έτοιμος να περάσεις στο επόμενο στάδιο…

…αλλά άνεργος σημαίνει επίσης, πως αφού έχεις ξεχάσει στην πορεία όλα τα «standards» σου και έχεις περάσει στο επόμενο στάδιο, αντιλαμβάνεσαι πως το πτυχίο, αυτό που κάποτε θεωρούσες εφόδιο, στον «λαμπερό κόσμο» του εμποροϋπαλλήλου, ρεσεψιονίστ, τηλεφωνητή κλπ.  που φιλοδοξείς να μπεις, θεωρείται βαρίδι, και «πως καλύτερα να το κρύβεις και να μην λες στις συνεντεύξεις πως έχεις πτυχίο», λες κι έχεις κάνει κανένα έγκλημα, γιατί κανείς εργοδότης δεν θέλει να του ζητήσεις κάποια στιγμή επίδομα ενώ μπορεί να βολευτεί με την ανειδίκευτη και φτηνότερη εργασία, για να καλύψει την θέση του ταμία, πωλητή κ.ο.κ.

Άνεργος σημαίνει πως για το Κράτος, δεν υπάρχεις ως μια ωφέλιμη παραγωγική μονάδα, αλλά απλά ως μια στατιστική. Υπάρχεις, μόνο αφού καταγραφείς στους καταλόγους του ΟΑΕΔ, για να έχεις το «προνόμιο» να περιέχεσαι και να προσμετρείσαι κι εσύ στις επόμενες ανακοινώσεις για τους δείκτες της ανεργίας. Βγάζοντας την κάρτα ανεργίας, έχεις την ευκαιρία να επισκέπτεσαι τα σχετικά καταστήματα μια φορά τον μήνα, και να καλημερίζεσαι με τους βαριεστημένους και νυσταγμένους υπαλλήλους. Από δουλειές που σου προσφέρει ο ΟΑΕΔ; Να φαν’ κι οι κότες! Άπειρα προγράμματα επίσημης και θεσμοθετημένης ανασφάλιστης εργασίας του τύπου της πιο άγριας εκμετάλλευσης. Είπαμε, όσο είσαι άνεργος υπάρχεις μόνο ως στατιστική, που κι αυτή πολλές φορές πάνε να την σκουπίσουν κάτω απ’ το χαλί, οπότε μην έχεις και πολλές απαιτήσεις…

Άνεργος σημαίνει πως και τα πιο απλά όνειρα που είχες κάνει για την ζωή σου στο παρελθόν πάνε περίπατο. Αν κάποια στιγμή πριν μερικά χρόνια είχες πει «μέχρι την x ηλικία θέλω να έχω κάνει το y πράγμα» και τώρα είσαι άνεργος, δεν χρειάζεσαι εμένα για να σου πω πως έχεις ήδη βγει εκτός προγράμματος. Σκέφτεσαι τα εντελώς απλοϊκά και –δεδομένου της ταξικής σου θέσης-  καθόλου μεγαλεπήβολα σχέδια του παρελθόντος και σου φαίνονται σαν κακόγουστο, σαν μακάβριο αστείο.

Είναι λάθος όσων λένε πως το καπιταλιστικό σύστημα δεν δίνει στον άνεργο νεολαίο καμιά διέξοδο. Τουναντίον. Το σύστημα σε σπρώχνει με όλη του την δύναμη, προς τις «διεξόδους» των ναρκωτικών και του εγκλήματος. Η απελπισία και ο φόβος για το αύριο, δεν ήταν ποτέ οι καλύτεροι σύμβουλοι. Το θέμα όμως δεν είναι που σε σπρώχνουν αυτοί. Το θέμα είναι που θες να πας εσύ. Αν θες να γίνεις εύκολη λεία στα χέρια του Κράτους, κλεισμένος σε ένα μπουντρούμι αντικείμενο βασάνων κι εξευτελισμών, ή ακόμα χειρότερα πεθαμένος σε κάποια γωνία, τότε οι δύο παραπάνω δρόμοι είναι ό,τι πρέπει για σένα. Να είσαι σίγουρος όμως, πως αυτή σου η πορεία δεν θα βλάψει, δεν θα ενοχλήσει, δεν θα στεναχωρήσει καθόλου ούτε αυτούς που σε έριξαν σε αυτή την θέση, ούτε κανέναν άλλο, παρά μόνο εσένα και τους δικούς σου ανθρώπους. Και η μόνη αλλαγή για σένα θα είναι πως θα προσμετρείσαι πλέον σε άλλες κλίμακες και σε άλλες στατιστικές, που θα είναι και οι τελευταίες που θα έχεις την «τιμή» να περιλαμβάνεσαι.

Κάθε μέρα που περνάς ως άνεργος σε οδηγεί στην όλο και πιο μεγάλη συνειδητοποίηση του πόση ασχήμια υπάρχει στον κόσμο που ζούμε. Αυτό δεν είναι αιτία για να βουλιάξεις μέσα στο «μαύρο» και στο «γκρίζο», να παραιτήσεις κάθε ελπίδα και να χαθείς μέσα στα σκοτάδια. Είναι ακριβώς οι λόγοι που σου ανοίγουν διάπλατα τα μάτια για να δεις πως αυτός ο κόσμος είναι στα τελειώματα του, να δεις τα λουλούδια που μπορούν να ανθίσουν πάνω στο τσιμέντο, γιατί δεν πρέπει να πάψεις να προσπαθείς και ν’ αγωνίζεσαι, και σαν «Εγώ» αν νόμιζες πως απέτυχες, τότε σαν «Εμείς» να ξέρεις πως μπορούμε να πετύχουμε πολύ περισσότερα απ’ ότι είχες ποτέ σου φανταστεί…

Κ.

Ολομέλεια την Τετάρτη 13/2/13 στις 7μμ ,στα γραφεία μας

11o Χαριστικό Ανταλλακτικό παζάρι Ανοιχτής Συνέλευσης

Η Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Αγίας Παρασκευής σας καλεί στο 11ο Χαριστικό - Ανταλλακτικό παζάρι της, που θα γίνει την Κυριακή 10 Φεβρουαρίου και ώρα από τις 12 το μεσημέρι, στο 1ο Δημοτικό σχολέιο ( Αγίου Ιωαννου 25 ).


Φέρνουμε ότι δεν χρειαζόμαστε και παίρνουμε ότι έχουμε ανάγκη, όπως ρούχα για παιδιά και για ενήλικες, παιχνίδια, βιβλία , cd , κλπ

Ενάντια στην υποκριτική ευαισθήσια των θεσμών, παίρνουμε πρωτοβουλία και καλύπτουμε συλλογικά κάποιες ανάγκες μας. 

Δ. Παπαδημούλης: H τακτική τους έχει στόχο «τον εκφοβισμό και την ταπείνωση»

Ημερομηνία: 04/02/2013

Συγγραφέας: left.gr

Συνέντευξη του Δ.Παπαδημούλη, Κοινοβ. Εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στο ραδιοφωνικό σταθμό Alpha 989 (Σπ. Χαριτάτος)

Μερικά από τα σημεία της συνέντευξης:

Οι συλληφθέντες της Κοζάνης κατηγορούνται για ένα βαρύ ποινικό αδίκημα -ληστεία τράπεζας- και πρέπει να δικαστούν και να τιμωρηθούν αυστηρά γι’ αυτό που διέπραξαν.Όμως, αυτό είναι κάτι διαφορετικό από την κακοποίηση, τους βασανισμούς, το χοντροκομμένο photoshop. Ήταν μάλιστα εντυπωσιακή η σημερινή δήλωση του κ. Δένδια που είπε ότι οι φωτογραφίες των συλληφθέντων παραποιήθηκαν προκειμένου να γίνουν αναγνωρίσιμα τα πρόσωπά τους. Ομολογεί δηλαδή ο ίδιος ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη ότι τους είχαν κάνει αγνώριστους στο ξύλο. Επειδή μιλούν για νομιμότητα, το άρθρο 137 του Ποινικού Κώδικα απαγορεύει τα βασανιστήρια, τα θεωρεί κατάχρηση εξουσίας και βαρύ ποινικό αδίκημα, το οποίο τιμωρείται με φυλάκιση έως και δέκα χρόνια.

Διπλός ο στόχος της ατζέντας νόμου και τάξης: εκφοβισμός και ταπείνωση

Για το λόγο αυτό, ζητάμε να υπάρξει άμεσα, ανεξάρτητη δικαστική έρευνα και να ενεργήσει ο σιωπών υπουργός Δικαιοσύνης κ. Ρουπακιώτης. Μία κοινοβουλευτική, ευρωπαϊκή δημοκρατία πρέπει να διώκει το έγκλημα, ακόμη και το έγκλημα που ισχυρίζεται ότι ελαύνεται από ιδεολογικά ελατήρια. Αλλά να τιμωρεί με βάση το νόμο κι όχι παραβιάζοντάς τον. Τα βασανιστήρια είναι αντίθετα με το Σύνταγμα και τον ποινικό Νόμο. 

Ο στόχος πάντως αυτής της τακτικής είναι διπλός: ο πρώτος είναι, μέσα από μια ατζέντα νόμου και τάξης να εκφοβίσουν τον ελληνικό λαό που διαμαρτύρεται, υποφέρει και αγανακτεί με την ατιμωρησία και την ασυλία των ισχυρών και ο δεύτερος στόχος είναι να στείλουν ένα σήμα σε κάθε διαμαρτυρόμενο πολίτη ότι τον θέλουν εξαθλιωμένο, ταπεινωμένο και αναξιοπρεπή.

Σε ό,τι αφορά τη δημοσιοποίηση των φωτογραφιών των δραστών, εντυπωσιάζουν τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά. Όταν πρόκειται για ιερόδουλες ή αναρχικούς δίνονται οι φωτογραφίες. Όταν πρόκειται για τον ρατσιστή δολοφόνο του 25χρονου Πακιστανού ή τον βομβιστή της Σπάρτης, στο σπίτι του οποίου βρέθηκαν εξήντα βόμβες δεν δίνονται οι φωτογραφίες. Ή όλοι ή κανείς. Στην αντίθετη περίπτωση, η υπόθεση «μυρίζει» σκοπιμότητα και ανομία.

Περιμένουμε έντονες και όχι πλατωνικές διαμαρτυρίες από ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜ.ΑΡ

Όταν βλέπουμε τον κ. Δένδια να κυβερνά σε συνεργασία με τις αντιλήψεις και τις πρακτικές της Χρυσής Αυγής, περιμένουμε εντονότερες και όχι πλατωνικές διαμαρτυρίες από τα συγκυβερνώντα κόμματα του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜ.ΑΡ. Οι διαμαρτυρίες του τύπου «καταδικάζω μεν, στηρίζω δε», είναι μόνο για ξεκάρφωμα. Η δε Χρυσή Αυγή είναι γνωστό ότι είναι οπαδός της Χούντας και είναι λογικό να υμνεί και να ευχαριστιέται με τα βασανιστήρια, διότι υποστηρίζει ένα καθεστώς αντιδημοκρατικό, φασιστικό, το οποίο στηρίχθηκε και έκανε θρησκεία του τα βασανιστήρια.

Με το φανατισμό του νεοφώτιστου η κυβέρνηση επιμένει στη συνταγή του Μνημονίου, παρά την ομολογία του ΔΝΤ

Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να κρύψει πίσω από αυτές τις ενέργειες την ανεργία, τη φτώχεια, τα λουκέτα, την ύφεση, την άδικη κατανομή των βαρών και την επιλογή της να συνεχίζει να εφαρμόζει με το φανατισμό του νεοφώτιστου την καταστροφική συνταγή του Μνημονίου που ακόμη και οι αρχιτέκτονές της, το ΔΝΤ, ομολογούν ότι είναι λανθασμένη.

Το μόνο που έχει πετύχει το Μνημόνιο είναι ένα σύστημα μαζικής φτωχοποίησης χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων και τεράστιας ανεργίας, με άλλα λόγια φορτώνονται όλα τα σπασμένα στην πλάτη των πιο αδύναμων πολιτών και «βγαίνουν λάδι» οι  κυβερνώντες και οι πολιτικοί και οικονομικοί τους φίλοι που δεν έχουν δώσει ούτε ένα ευρώ από την τσέπη τους, προστατευμένοι από λίστες τύπου Λαγκάρντ

. Ωστόσο εκείνο που θα πρέπει να ξέρει ο ελληνικός λαός είναι ότι αυτή είναι η ατζέντα που θα κρίνει τις προσεχείς πολιτικές και κοινωνικές αναμετρήσεις και το σχέδιο εκφοβισμού εις βάρους του δεν θα περάσει.

ΑΙΣΧΟΣ!

«-Πώς βεβαιώνεται κάποιος για τη δύναμη του πάνω σε ένα άλλο, Ουίνστων;

Ο Ουίνστων σκέφτηκε:
-Κάνοντας τον να υποφέρει, είπε.

-Ακριβώς. Κάνοντας τον να υποφέρει. Η υπακοή δεν αρκεί. Αν δεν υποφέρει, πως μπορεί να είσαι βέβαιος πως υπακούει στη δική σου θέληση και όχι στη δική του;

Δύναμη είναι να επιβάλλεις πόνο και ταπείνωση.
Δύναμη είναι να κομματιάσεις το ανθρώπινο μυαλό και να το συναρμολογήσεις πάλι δίνοντας του το σχήμα που θέλεις εσύ. Αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι κόσμο δημιουργούμε; Είναι ακριβώς το αντίθετο από τις ανόητες ηδονιστικές ουτοπίες που είχαν οραματιστεί οι παλιοί μεταρρυθμιστές.
Είναι ένας κόσμος φόβου και προδοσίας και βασανιστηρίων. Ένας κόσμος καταπιεστών και καταπιεζομένων, ένας κόσμος που όσο τελειοποιείται θα γίνεται όλο και πιο ανελέητος.
[...]
Αν θέλεις μια εικόνα του μέλλοντος, φαντάσου μια μπότα να πατάει το πρόσωπο ενός ανθρώπου-για πάντα ... »

από το "1984" του George Orwell

Εγκαινιάστηκαν τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ στην Αγία Παρασκευή

Νέα γραφεία άνοιξε ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στην Αγία Παρασκευή στην οδό Ηρώων Πολυτεχνίου 4 στον τρίτο όροφο (στη κεντρική πλατεία της Αγίας Παρασκευής) και χθες το βράδυ  1η Φεβρουαρίου 2013 έγιναν τα εγκαίνια  παρουσία πολλών βουλευτών αλλά τοπικών παραγόντων της πολιτικής ζωής.

Την εκδήλωση οργάνωσε η κα Αρχοντούλα Καλογερά (πρώην αντιδήμαρχος  και υποψήφια με τη “ΝΙΚΗ για την Αγ. Παρασκευή”)  και παρουσίασε τους ομιλητές οι οποίοι κινήθηκαν στο ίδιο μήκος κύματος.

Αναφέρθηκαν προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ με άξονες την προστασία της κοινωνίας που πλήττεται από την πολιτική της τρικομματικής κυβέρνησης και των δανειστών, την ανάγκη κατάργησης των μνημονίων και όλων των νεοφιλελεύθερων πολιτικών στην χώρα μας και στην Ευρώπη και για άλλη οικονομική και κοινωνική πολιτική με παραγωγική ανασυγκρότηση από μια κυβέρνηση της Αριστεράς με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Αναδείχτηκε η ανάγκη στήριξης  όλων των κοινωνικών στρωμάτων που πλήττονται, η ανάγκη αντίστασης στις μνημονιακές δεσμεύσεις που υλοποιούνται με την συγχώνευση- κατάργηση υπηρεσιών. Αναφέρθηκε  η ανάγκη στήριξης των κοινωνικών θεσμών και των θεσμών αλληλεγγύης. Κύριο μέλημά τους να παλέψουν στη Βουλή για τα προβλήματα των τοπικών κοινωνιών και όχι για ψηφοθηρία και αύξηση ποσοστών στα γκάλοπ.

Τα εγκαίνια έγιναν με μεγάλη συμμετοχή πολιτών της Αγίας Παρασκευής και όμορων Δήμων. Ομιλητές ήταν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ  κ. Χαρά Καφαντάρη, κ. Απόστολος Ι. Αλεξόπουλος,  κ. Στάθης Παναγούλης, κ. Παναγιώτης Κουρουμπλής, κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου και κ. Νάντια Βαλαβάνη και ο επικεφαλής της τοπικής δημοτικής παράταξης “ΝΙΚΗ για την Αγία Παρασκευή” κ. Γιάννης Σταθόπουλος.

Παρόντες και οι κύριοι Σ. Παπαμιχαήλ και Δ. Μπεθάνης.

Μετά την αναχώρησή μας πληροφορηθήκαμε ότι προσήρθαν οι βουλευτές κ. Ρένα Δούρου, κ. Δημήτρης Τσουκαλάς και κ. Δημήτρης Στρατούλης.

aparaskevi-images.gr

Η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

Η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

Ημερομηνία: 01/02/2013

Συγγραφέας: left.gr

Οι εργασίες της Κ.Ε. άνοιξαν με ομιλία του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ- ΕΚΜ, Αλέξη Τσίπρα.

Συνεδριάζει το Σάββατο 2 και την Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2013 η Κεντρική  Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, στο Cine «Κεραμεικός» (Κεραμεικού 58 και Μαραθώνος 13),

με θέματα:         

α) Εκτίμηση της πολιτικής συγκυρίας και πρόγραμμα δράσης.

β) Συγκρότηση επιτροπών θέσεων και καταστατικού. 

*****

Ομιλία του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Αλέξη Τσίπρα, στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

• 
  
  • 
    Για τα ταξίδια και τις διεθνείς επαφές.
    
    
  
  
  
  
  
  Η επικοινωνιακή στρατηγική της κυβέρνησης μέσα σε ένα μήνα έχει αλλάξει τέσσερις φορές το πλαίσιο της κριτικής εναντίον μας.
  
  
  
  
  • 
    Στην αρχή, μας έλεγαν ότι ετοιμάζουμε Χριστουγεννιάτικα ταξίδια αναψυχής στη Λατινική Αμερική, αφού δε πρόκειται να μας δει κανένας ηγέτης.
    
    
  
  
  • 
    Μετά ότι ο Λούλα και η Ρούσεφ δεν μας χαμογέλασαν και ότι δεν τους αρέσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Για να καταλήξουν τελικά ότι ο στόχος μας ήταν να πείσουμε τη Βραζιλία να μπλοκάρει τη χρηματοδότηση της Ελλάδας στο ΔΝΤ, όπου συμμετέχει.
    
    
  
  
  • 
    Μετά ότι βρεθήκαμε στην Αργεντινή γιατί επιθυμούμε να μεταφέρουμε το κοραλίτο, την αργεντίνικη χρεοκοπία στην Ελλάδα.
    
    
  
  
  • 
    Μετά ότι παρακαλούσαμε το Σόιμπλε στα σκαλιά του Γερμανικού υπουργείου οικονομικών.
    
    
  
  
  • 
    Και τέλος ότι παραδινόμαστε αμαχητί στους Αμερικάνους.
    
    
  
  
  
  

• 
  Και θέλω να απευθύνω από αυτό το βήμα πολύ συγκεκριμένα ερωτήματα προς τους παραδομένους μερκελιστές της μνημονιακής συγκυβέρνησης:
  
  
  
  
  • 
    Κάναμε ορθά ή λάθος που διεκδικήσαμε και βρήκαμε συμμάχους της Ελλάδας και του λαού μας σε χώρες σημαντικές των G 20, στη Βραζιλία και στην Αργεντινή;
    
    
  
  
  • 
    Κάναμε ορθά ή λάθος που θέσαμε στη Γερμανική κυβέρνηση θέμα Κατοχικού Δανείου και ΖΙΜΕΝΣ;
    
    
  
  
  • 
    Κάναμε ορθά ή λάθος θέσαμε στο ΔΝΤ θέμα άμεσης διακοπής του προγράμματος και κουρέματος του χρέους, μετά τη δημόσια παραδοχή του λάθους από πλευράς τους;
    
    
  
  
  • 
    Κάναμε ορθά ή λάθος, που θέσαμε στο Στέιτ Ντιπάρντμεντ των ΗΠΑ, θέμα κυριαρχικού δικαιώματος της χώρας στον καθορισμό της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης και στην αξιοποίηση του ενεργειακού μας πλούτου;
    
    
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ας μας δώσουνε μια απάντηση έστω και τώρα. Αλλά είμαστε βέβαιοι ότι δε πρόκειται να απαντήσουν γιατί κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια. Κάθε φορά που εκπροσωπούν τη χώρα και συναντάνε κυβερνήσεις ή αξιωματούχους στο εξωτερικό, δε τους λένε αυτά που ο λαός μας θέλει να ειπωθούν αλλά τους λένε αυτά που εκείνοι θέλουν να ακούσουν.
  
  
  
  
  • 
    Με το ΣΥΡΙΖΑ, η Ελλάδα θα αποκτήσει ξανά αξιοπρέπεια και υπόσταση στην Ευρώπη και στο κόσμο.
    
    
  
  
  • 
    Θα είμαστε παντού, θα τους συναντάμε όλους για να τους θέτουμε υπόψη τη δική μας ατζέντα και τα δικά μας αιτήματα. Την ατζέντα και τα αιτήματα του λαού μας που υποφέρει και ζητά δικαίωση.
    
    
  
  
  
  
  
  
  • 
    Δεν μπορούν να το χωνέψουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι και στις κινητοποιήσεις και στις επαφές με ξένες κυβερνήσεις.
    
    
  
  
  • 
    Δεν μπορούν να το χωνέψουν ότι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ μπορούν από την ολομέλεια του κοινοβουλίου να βγουν έξω και να ενωθούν με τον αγωνιζόμενο λαό.
    
    
  
  
  
  
  
  
  • 
    Για το λάθος στον πολλαπλασιαστή
    
    
  
  
  
  
  
  Και όλα αυτά την ίδια ώρα που υπάρχουν διαδοχικές αποκαλύψεις από την πλευρά του ΔΝΤ σχετικά με τη λάθος πολιτική και τον λάθος πολλαπλασιαστή , που οδήγησε στην οικονομική καταστροφή τις χώρες του νότου και κυρίως την Ελλάδα.
  
  
  
  Αρχικά ο κ. Μπλανσάρ, δημόσια παραδέχτηκε τον λάθος υπολογισμό του πολλαπλασιαστή της ύφεσης από τα μέτρα της λιτότητας. Χθες ο κος Ράις, επανέλαβε δημόσια την παραδοχή της υποεκτίμησης της αρνητικής επίδρασης των μέτρων λιτότητας στην Ελλάδα. Ενώ το ΔΝΤ και δημόσια και ιδιωτικά, παραδέχεται ότι το πρόγραμμα στη χώρα μας δε βγαίνει δίχως κούρεμα του χρέους.
  
  
  
  Φτάσαμε στο να παραδέχονται οι δανειστές το λάθος και η κυβέρνηση να επιμένει στο λάθος. Αναρωτιέμαι τι άλλο περιμένει η κυβέρνηση για να θέσει θέμα στους εταίρους; Για ποιο λόγο θα πρέπει να συνεχίζουμε την εφαρμογή του λάθους; Επειδή ο κος Σαμαράς είπε «ουδείς αναμάρτητος»; Επειδή δε θέλει να χαλάσει τη προεκλογική εκστρατεία της κ. Μέρκελ; Και καταδικάζει έναν ολόκληρο λαό, μια ολόκληρη χώρα σε μαρασμό και σε εξευτελισμό, επειδή έχει ο ίδιος αναλάβει την ευθύνη και την ιδιοκτησία του προγράμματος;
  
  
  
  
  • 
    Καλούμε τώρα τη κυβέρνηση να ζητήσει έκτακτη Σύγκληση Ευρωπαϊκής Συνόδου για να θέσει στους εταίρους τα νέα δεδομένα, όπως προκύπτουν από τις δημόσιες και επαναλαμβανόμενες παραδοχές του ΔΝΤ, ότι το πρόγραμμα που εφαρμόζεται στην Ελλάδα είναι λάθος και αδιέξοδο. Να πει με δυνατή φωνή ότι το δράμα του ελληνικού λαού δεν πρέπει να το βιώσει άλλος λαός στην Ευρώπη. Ότι ο δρόμος της λιτότητας θα καταστρέψει την Ευρώπη.
    
    
  
  
  • 
    Και να ζητήσει άμεσα την αναθεώρησή του.
    
    
  
  
  • 
    Να ζητήσει όπως προτείνουμε εδώ καιρό, τη διενέργεια διάσκεψης σε ευρωπαϊκό επίπεδο για το ζήτημα του χρέους και να προτάξει μια λύση στα πρότυπα της συμφωνίας του Λονδίνου το 1953.
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
  
  
  
  
  
  
  • 
    Για το φόρο στα ακίνητα
    
    
  
  
  
  
  
  Η συγκυβέρνηση θεσπίζει τώρα ενιαίο τέλος ακινήτων. Για να εισπράξει μόνον φέτος €3,2 δις. Εξοντώνει, δηλαδή, τη μικρή και μεσαία ακίνητη περιουσία. Γιατί δεν θέλει να φορολογήσει, με δίκαιο τρόπο, τη συνολική, κινητή και ακίνητη, μεγάλη περιουσία.
  
  
  
  Γιατί δεν θέλει να φορολογήσει, με δίκαιο τρόπο, τη συνολική, κινητή και ακίνητη, μεγάλη περιουσία. Έκαναν πρώτα τους μικροϊδιοκτήτες ενοικιαστές. Τώρα τους εκβιάζουν με τα σπίτια τους. Ετοιμάζονται να τους στείλουν ειδοποιητήρια της εφορίας. Απειλούν να κατασχέσουν εισοδήματα και περιουσιακά στοιχεία. Όταν μόνο μέσα στο 2012, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές των πολιτών προς το Δημόσιο αυξάνονταν κατά €1 δις το μήνα.
  
  
  
  
  • 
    Δεν φορολογούν. Μεθοδεύουν κατασχέσεις. Δημεύουν.
    
    
  
  
  • 
    Τσακίζουν συνειδητά τη μεσαία τάξη.
    
    
  
  
  
  
  
  
  • 
    Στο ενιαίο τέλος ακινήτων ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ αντιπροτείνει το φόρο μεγάλης περιουσίας . Την κατάργηση της φορολογίας ακινήτων στη σημερινή μορφή της. Και την εισαγωγή αυτού του φόρου ως συμπληρωματικού στους φόρους εισοδήματος και κερδών. Με υψηλό αφορολόγητο όριο. Ώστε να μην θίγεται η μικρή περιουσία. Με προοδευτική κλίμακα. Εμείς θα αυξήσουμε τα δημόσια έσοδα, όχι από τους φορολογικούς συντελεστές. Αλλά από τη διεύρυνση της φορολογητέας βάσης.
    
    
  
  
  • 
    Προτείνουμε την καταγραφή συνολικά, της κινητής και ακίνητης περιουσίας κάθε φορολογούμενου πολίτη. Όχι μόνον στο εσωτερικό. Αλλά και το εξωτερικό. Προτείνουμε, δηλαδή, το ηλεκτρονικό εθνικό περιουσιολόγιο . Με βάση το οποίο θα φορολογούμαστε όλοι.
    
    
  
  
  • 
    Θα επαναφέρουμε την κοινή λογική στη φορολογική πολιτική. Έτσι θα ελαφρύνουμε τα χαμηλά και τα μεσαία στρώματα. Έτσι θα πληρώσουν, επιτέλους, οι πλούσιοι. Γι’ αυτό το εθνικό περιουσιολόγιο θα πρέπει να γίνει υπόθεση και αίτημα των λαϊκών στρωμάτων. Όπως και όλων όσοι πληρώνουν φόρους. Του κάθε μισθωτού και του κάθε συνταξιούχου. Αίτημα της μεσαίας τάξης.
    
    
  
  
  • 
    Μόνο έτσι θα γίνει πράξη η συνταγματική επιταγή ότι: «οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους».
    
    
  
  
  
  
  
  Μόνο έτσι θα βάλουμε τέλος στα φορολογικά προνόμια της οικονομικής ολιγαρχίας. Θα αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά την φοροαποφυγή και την φοροδιαφυγή. Εμείς, συντρόφισσες και σύντροφοι, δεν είμαστε φορομπήχτες για τους αδύναμους και δωρητές φόρων για τους ισχυρούς. Με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στην εξουσία θα πληρώσουν, για πρώτη φορά, οι έχοντες και οι κατέχοντες.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Συντρόφισσες και σύντροφοι,
  
  
  
  Θέλω να είμαι ξεκάθαρος από την αρχή. Στην συνδιάσκεψή μας πριν από δυο μήνες, τόνισα πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η ιδεολογία και οι αξίες που επέστρεψαν, ότι είμαστε η αξιοπρέπεια, η αλληλεγγύη και η εναλλακτική πρόταση συνάμα. Σήμερα θέλω να επαναλάβω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι όλα αυτά μαζί γιατί δεν είναι και δε θα γίνει ποτέ σαν τους εκπροσώπους του πολιτικού κατεστημένου που καταρρέει. Ας το συνειδητοποιήσουν αυτό, επιτέλους, οι κυβερνητικοί και μιντιακοί παραχαράκτες της πραγματικότητας και οι αισχροί συκοφάντες. Ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους όσοι πιστεύουν ότι η προπαγάνδα και τα χαλκεία μπορούν να νικήσουν την κοινωνία και την πολιτική. Εμείς δεν θα γίνουμε σαν κι αυτούς. Δε θα τους μοιάσουμε. Το δικό μας ήθος, το αριστερό μας ήθος, τα δικά μας ιδανικά δεν μας επιτρέπουν άλλα να λέμε και άλλα να κάνουμε. Άλλα να λέμε μέσα και άλλα να λέμε έξω. Άλλα να λέμε προεκλογικά και άλλα να λέμε μετεκλογικά.
  
  
  
  Ας το χωνέψουν, όσο κι αν δυσκολεύονται:
  
  
  
  
  • 
    Εμείς ούτε την ξέρουμε ούτε και θα τη μάθουμε τη πολιτική της «κωλοτούμπας»
    
    
  
  
  • 
    Εμείς ούτε την ξέρουμε ούτε και θα τη μάθουμε την πολιτική της «οσφυοκαμψίας»
    
    
  
  
  • 
    Εμείς ούτε είχαμε, ούτε έχουμε κι ούτε θα έχουμε αφεντικά, για να καθόμαστε προσοχή μπροστά τους ή να ψελλίζουμε αιδημόνως: « mea culpa !» και «ουδείς αναμάρτητος».
    
    
  
  
  • 
    Γιατί εμείς δεν θα αποδεχτούμε ποτέ ρόλο επικυριαρχούμενων, σε μια επικυριαρχούμενη χώρα.
    
    
  
  
  
  
  
  Γνωρίζουμε ότι πολλοί θα ήθελαν να είμαστε η συνέχεια του δικού τους παρελθόντος, που έριξε το σκάφος στα βράχια. Που χρεοκόπησε τη χώρα μας και οδήγησε την κοινωνία μας και το λαό μας στα σημερινά τους αδιέξοδα. Το ξέρουμε πως θα τους βόλευε πολύ να είμαστε υπόλειμμα του «χτες», να είμαστε η «οπισθοφυλακή» της δικής τους πολιτικής αθλιότητας, να είμαστε μια εκδοχή της δικής τους πολιτικής αφροσύνης. Ας μην το σκέφτονται καν. Ούτε είμαστε και ούτε θα γίνουμε ποτέ . Γιατί τα αντισώματα της αριστερής μας ιδεολογίας, μας καθιστούν απρόσβλητους απ’ τους ιούς των δικών τους πολιτικών
  
  
  
  
  • 
    Εμείς, φύσει και θέσει, είμαστε απέναντι στις λογικές της νομής της εξουσίας, που ήταν και είναι οι δικές τους λογικές.
    
    
  
  
  • 
    Είμαστε απέναντι απ’ τις λογικές του πελατειακού κράτους, που ήταν και είναι οι δικές τους λογικές.
    
    
  
  
  • 
    Είμαστε απέναντι απ’ τις λογικές ιδιοποίησης του κράτους απ’ τα κόμματα εξουσίας και την άλωση της κοινωνίας απ’ τα κόμματα και το κράτος – λάφυρό τους, που ήταν και είναι οι δικές τους λογικές.
    
    
  
  
  • 
    Είμαστε, προφανέστατα, απέναντι στη διαπλοκή και στην επικυρίαρχη υπερεξουσία των διαπλεκομένων, την οποία αυτοί υπηρέτησαν και υπηρετούν με ραγιάδικη προσήλωση.
    
    
  
  
  • 
    Είμαστε, πάνω από όλα και με όλες μας τις δυνάμεις, απέναντι στην τροϊκανή επικυριαρχία, που συνιστά επί της ουσίας κατάλυση της λαϊκής και της εθνικής μας κυριαρχίας.
    
    
  
  
  
  
  
  Τους το ξαναλέμε για να το καταλάβουν:
  
  
  
  Εμείς είμαστε η πολιτική δύναμη της ολικής ρήξης με τις νοσηρές πολιτικές, τις νοσηρές πρακτικές και τις νοσηρές νοοτροπίες του μεταπολιτευτικού παρελθόντος.
  
  
  
  Ζητάμε την κυβέρνηση όχι για να διαιωνίσουμε τη δική τους εξουσία. Την εξουσία της ολιγαρχίας, της τραπεζοκρατίας και της μιντιοκρατίας. Ζητάμε τη κυβέρνηση για να αλλάξουμε την Ελλάδα. Για να κατεδαφίσουμε τη δική τους εξουσία και να δημιουργήσουμε ξανά την εξουσία του λαού.
  
  
  
  Γιατί στα δικά μας χέρια:
  
  
  
  
  • 
    τέρμα οι πελατειακές σχέσεις
    
    
  
  
  • 
    τέρμα η νομή της εξουσίας
    
    
  
  
  • 
    τέρμα το κομματικό κράτος-λάφυρο
    
    
  
  
  • 
    τέρμα η διαφθορά και η διαπλοκή σε όλες τις μορφές
    
    
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Και το ξέρουνε καλά για αυτό βυσσοδομούν με κάθε μέσο και με κάθε επιχείρημα. Οι ίδιοι άνθρωποι, το ίδιο σκοτεινό επικοινωνιακό κέντρο και τα θλιβερά παπαγαλάκια τους είναι ικανοί να κατηγορούν την ίδια στιγμή τον ΣΥΡΙΖΑ με τα ποιο αντιφατικά επιχειρήματα. Τη μια μέρα ότι καλύπτουμε τη βία και τη τρομοκρατία, την άλλη ότι καλύπτουμε το ΔΝΤ και το μνημόνιο. Τη μια ότι είμαστε το ένα άκρο της πολιτικής ζωής, την άλλη ότι βάλαμε νερό στο κρασί μας για γίνουμε ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ. Οι ίδιοι άνθρωποι τα λένε όλα. Ότι να ναι, αρκεί να έχουν έναν στόχο: Τον ΣΥΡΙΖΑ και τη δυναμική του.
  
  
  
  Και αυτός ο παραλογισμός έφτασε στο αποκορύφωμά του όταν επιχειρήσαμε να διεθνοποιήσουμε την Ελληνική κρίση και να αναδείξουμε την ανθρωπιστική κρίση και τη τραγωδία του ελληνικού λαού σε διεθνές επίπεδο. Και βρεθήκαμε τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική, Βόρεια και Νότια. Και εκεί συνειδητοποιεί κανείς πόσο μπορεί να αυτογελιοποιηθεί μια επικοινωνιακή στρατηγική που μέσα σε ένα μήνα έχει αλλάξει τέσσερις φορές το πλαίσιο της κριτικής εναντίον μας.
  
  
  
  Στην αρχή, μας έλεγαν ότι ετοιμάζουμε Χριστουγεννιάτικα ταξίδια αναψυχής στη Λατινική Αμερική, αφού δε πρόκειται να μας δει κανένας ηγέτης. Λίγες μέρες αργότερα, όταν συναντήσαμε το Πρόεδρο Λούλα και τη Πρόεδρο της Βραζιλίας, της 5 ^ης σημαντικότερης οικονομίας στο πλανήτη, τη Ντίλμα Ρούσεφ, άλλαξαν τροπάρι και άρχισαν αρχικά να λένε ότι ο Λούλα δε μας χαμογέλαγε στη συνάντηση, γιατί δεν είναι τελικά και τόσο πολύ αριστερός και δεν του αρέσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
  
  
  
  Για να καταλήξουν τελικά ότι συναντήσαμε τη Ρουσέφ για να τη πείσουμε να μπλοκάρει τη χρηματοδότηση της Ελλάδας στο ΔΝΤ, όπου συμμετέχει.
  
  
  
  Λίγες μέρες αργότερα, το τροπάριο άλλαξε. Μας είπαν ότι βρεθήκαμε στην Αργεντινή γιατί επιθυμούμε να μεταφέρουμε το κοραλίτο, την αργεντίνικη χρεοκοπία στην Ελλάδα. Δε στέγνωσε το μελάνι και οι ίδιοι άνθρωποι που μας κατηγορούσαν ότι αντιγράφουμε μοντέλα χρεοκοπίας στην Αργεντινή, μας κατηγορούσαν ότι παρακαλούσαμε το Σόιμπλε στα σκαλιά του Γερμανικού υπουργείου οικονομικών.
  
  
  
  Και λίγο αργότερα ότι παραδινόμαστε αμαχητί στους Αμερικάνους. Θα ήταν πραγματικά μια ευχάριστη ανέκδοτη αφήγηση όλα όσα σας είπα, αν δεν έκρυβαν μια σκληρή πραγματικότητα. Ότι για όλα αυτά μας κατηγορούσε το επικοινωνιακό επιτελείο μιας παραδομένης κυβέρνησης στη στρατηγική της κ. Μέρκελ η οποία απειλεί να καταστρέψει την Ευρώπη. Μιας κυβέρνησης που ποτέ δε διανοήθηκε να διεκδικήσει για τη χώρα και το λαό σε διεθνές επίπεδο.
  
  
  
  Που ποτέ δε διανοήθηκε την έννοια της ενεργητικής και πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής. Που ποτέ δε μίλησε για τα δίκια του λαού μας έξω από τα σύνορά μας. Εμείς αντίθετα επιδιώξαμε και θα συνεχίσουμε να επιδιώκουμε όχι τη βελτίωση της δικής μας εικόνας, αλλά την αναβάθμιση της διαπραγματευτικής θέσης της χώρας την οποία εκείνοι συστηματικά υπονομεύουν. Αυτή είναι η πολιτική μας υποχρέωση.
  
  
  
  Και θέλω να απευθύνω από αυτό το βήμα πολύ συγκεκριμένα ερωτήματα προς τους παραδομένους μερκελιστές της μνημονιακής συγκυβέρνησης:
  
  
  
  
  • 
    Κάναμε ορθά ή λάθος που διεκδικήσαμε και βρήκαμε συμμάχους της Ελλάδας και του λαού μας σε χώρες σημαντικές των G 20, στη Βραζιλία και στην Αργεντινή;
    
    
  
  
  • 
    Κάναμε ορθά ή λάθος που θέσαμε στη Γερμανική κυβέρνηση θέμα Κατοχικού Δανείου και ΖΙΜΕΝΣ;
    
    
  
  
  • 
    Κάναμε ορθά ή λάθος θέσαμε στο ΔΝΤ θέμα άμεσης διακοπής του προγράμματος και κουρέματος του χρέους, μετά τη δημόσια παραδοχή του λάθους από πλευράς τους;
    
    
  
  
  • 
    Κάναμε ορθά ή λάθος, που θέσαμε στο Στέητ Ντιπάρντμεντ των ΗΠΑ, θέμα κυριαρχικού δικαιώματος της χώρας στον καθορισμό της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης και στην αξιοποίηση του ενεργειακού μας πλούτου;
    
    
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ας μας δώσουνε μια απάντηση έστω και τώρα.
  
  
  
  Αλλά είμαστε βέβαιοι ότι δε πρόκειται να απαντήσουν γιατί κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια. Έχουν συνηθίσει κάθε φορά που εκπροσωπούν τη χώρα και συναντάνε κυβερνήσεις ή αξιωματούχους στο εξωτερικό, όχι να τους λένε αυτά που ο λαός μας θέλει να ειπωθούν, αλλά αυτά που εκείνοι θέλουν να ακούσουν.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Ε, λοιπόν ας το πάρουν χαμπάρι. Με το ΣΥΡΙΖΑ αυτό τελειώνει. Η Ελλάδα θα αποκτήσει ξανά αξιοπρέπεια και υπόσταση στην Ευρώπη και στο κόσμο. Θα είμαστε παντού, θα τους συναντάμε όλους για να τους θέτουμε υπόψη τη δική μας ατζέντα και τα δικά μας αιτήματα. Την ατζέντα και τα αιτήματα του λαού μας που υποφέρει και ζητά δικαίωση. Ας το καταλάβουν μια και καλή η διπλωματία της υποταγής, με το ΣΥΡΙΖΑ τελειώνει και αρχίζει η διπλωματία της διεκδίκησης του δίκιου του λαού μας. Αλλά αυτό που τους ενοχλεί περισσότερο απ’ όλα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αλλάζει το μοντέλο άσκησης πολιτικής. Ενός μοντέλου που προβλέπει σινικά τείχη μεταξύ λαϊκής παρέμβασης και κινημάτων από τη μια και κυβερνητικής εξουσίας από την άλλη.
  
  
  
  Δεν μπορούν να το χωνέψουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι και στις κινητοποιήσεις και στις επαφές με ξένες κυβερνήσεις. Δεν μπορούν να το χωνέψουν ότι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ μπορούν από την ολομέλεια του κοινοβουλίου να βγαίνουν χειροκροτούμενοι έξω στη πλατεία για να ενωθούν με τον αγωνιζόμενο λαό. Δεν μπορούν να χωνέψουν ότι η πολιτική δεν είναι απλώς τα τηλεοπτικά στούντιο της διαπλοκής. Δεν μπορούν να χωνέψουν ότι η πολιτική για το ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει ο λαός πρωταγωνιστής και διαμορφωτής των εξελίξεων. Ας το χωνέψουν, όμως.
  
  
  
  Αυτός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι πολιτεύτηκε, έτσι καταξιώθηκε, έτσι θα κυβερνήσει.
  
  
  
  Συντρόφισσες και σύντροφοι,
  
  
  
  Η χώρα μας και ο λαός μας βιώνει μια πρωτοφανή κρίση που αγγίζει πια τα όρια της ανθρωπιστικής τραγωδίας. Σε λίγο θα σταματήσουμε να μετράμε την ανεργία σε αυτό το τόπο και θα μετράμε ανάποδα. Θα ψάχνουμε να βρούμε πόσοι είναι αυτοί που εργάζονται. Για πάνω από 500.000 νοικοκυριά, δεν υπάρχει ούτε ένας εργαζόμενος να φέρνει ένα εισόδημα στο σπίτι. Όσοι εργάζονται βιώνουν τη βίαιη συμπίεση του μισθού τους.
  
  
  
  Οι συλλογικές συμβάσεις δεν υπάρχουν πια, έχουν απομείνει ελάχιστες κλαδικές και από 1η Απριλίου, επειδή έτσι λέει το μνημόνιο, η χώρα πάει ένα αιώνα πίσω, με την κατάργηση της εθνικής γενικής συλλογικής σύμβασης εργασίας.
  
  
  
  Οι συνταξιούχοι βίωσαν πριν λίγες μέρες το τι σημαίνει τρίτο μνημόνιο, που ψήφισε η τρόικα εσωτερικού. Είδαν τις συντάξεις τους να μειώνονται δραματικά και τον υπουργό Εργασίας να προαναγγέλλει νέες μειώσεις σε λίγο καιρό.
  
  
  
  Ενώ οι αγρότες σε δίκαιη απόγνωση, ζητάνε τα ελάχιστα εφόδια για να μπορέσουν να παράξουν και να μην αφήσουν τα χωράφια χέρσα και τη χώρα μπροστά σε πρωτοφανέρωτη επισιτιστική κρίση. Η κυβέρνηση τους απαντά με αφαίμαξη.
  
  
  
  Και όλα αυτά την ίδια ώρα που υπάρχουν διαδοχικές αποκαλύψεις από την πλευρά του ΔΝΤ σχετικά με τη λάθος πολιτική και τον λάθος πολλαπλασιαστή , που οδήγησε στην οικονομική καταστροφή τις χώρες του νότου και κυρίως την Ελλάδα.
  
  
  
  Αρχικά, ο κ. Μπλανσάρ, δημόσια παραδέχτηκε τον λάθος υπολογισμό του πολλαπλασιαστή της ύφεσης από τα μέτρα της λιτότητας. Χθες ο κ. Ράις, επανέλαβε δημόσια την παραδοχή της υποεκτίμησης της αρνητικής επίδρασης των μέτρων λιτότητας στην Ελλάδα. Και ενώ το ΔΝΤ και δημόσια και ιδιωτικά, παραδέχεται ότι το πρόγραμμα στη χώρα μας δε βγαίνει δίχως κούρεμα του χρέους. Η Ελληνική κυβέρνηση έπαθε αφωνία.
  
  
  
  Φτάσαμε στο σημείο, να παραδέχονται οι δανειστές το λάθος και η κυβέρνηση να επιμένει στο λάθος . Αναρωτιέμαι τι άλλο περιμένει η κυβέρνηση για να θέσει θέμα στους εταίρους; Για ποιο λόγο θα πρέπει να συνεχίζουμε την εφαρμογή του λάθους;
  
  
  
  Επειδή ο κ. Σαμαράς είπε ουδείς αναμάρτητος; Επειδή δε θέλει να χαλάσει τη προεκλογική εκστρατεία της κ. Μέρκελ; Και καταδικάζει έναν ολόκληρο λαό, μια ολόκληρη χώρα σε μαρασμό και σε εξευτελισμό, επειδή έχει ο ίδιος αναλάβει την ευθύνη και την ιδιοκτησία του προγράμματος;
  
  
  
  Καλούμε τώρα τη κυβέρνηση να ζητήσει έκτακτη Σύγκληση Ευρωπαϊκής Συνόδου, για να θέσει στους εταίρους τα νέα δεδομένα, όπως προκύπτουν από τις δημόσιες και επαναλαμβανόμενες παραδοχές του ΔΝΤ, ότι το πρόγραμμα που εφαρμόζεται στην Ελλάδα είναι λάθος και αδιέξοδο.
  
  
  
  Καλούμε τώρα τη κυβέρνηση να πει με δυνατή φωνή ότι το δράμα του ελληνικού λαού δεν πρέπει να το βιώσει άλλος λαός στην Ευρώπη. Ότι ο δρόμος της λιτότητας θα καταστρέψει την Ευρώπη. Και να ζητήσει άμεσα τον τερματισμό του προγράμματος .
  
  
  
  Και όπως προτείνουμε εδώ και καιρό, τη διενέργεια διάσκεψης σε ευρωπαϊκό επίπεδο για το ζήτημα του χρέους, προτάσσοντας μια λύση στα πρότυπα της συμφωνίας του Λονδίνου το 1953. Καθώς και το κούρεμα του χρέους όχι μόνο για την Ελλάδα.
  
  
  
  Ζητάμε από τη κυβέρνηση να πράξει το αυτονόητο. Να υπερασπιστεί έστω και για μια στιγμή τα συμφέροντα της χώρας και του λαού μας στην Ευρώπη. Να σταματήσει την ένοχη σιωπή. Την αφωνία στο κορυφαίο θέμα της αστοχίας του προγράμματος.
  
  
  
  Αποτελεί όνειδος και εθνική ντροπή, να θέτουν θέμα αστοχίας και κουρέματος ακόμα και οι κυνικοί και αδίστακτοι τεχνοκράτες του ΔΝΤ και να μη το θέτει η Ελληνική κυβέρνηση. Και προσωπική ντροπή για το πρωθυπουργό, τον κ. Σαμαρά, που τη περασμένη εβδομάδα ήταν λαλίστατος για να απειλεί τους εργαζόμενους στο μετρό που ζητούσαν αξιοπρέπεια, αλλά τώρα δε του βγαίνει μιλιά.
  
  
  
  Έστειλαν τα ΜΑΤ για να καταστείλουν την παράσταση διαμαρτυρίας συνδικαλιστών στο υπουργείο εργασίας. Και στήσανε και φωτογραφίες με την ίδια μέθοδο που μοντάρανε το βίντεο με το βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά τα συμφέροντα της χώρας μπροστά στη κα Μέρκελ, ούτε που σκέφτονται να τα υπερασπιστούν. Γιατί ο κ. Σαμαράς παριστάνει το λιοντάρι στους εργαζόμενους αλλά τη πάπια στους δανειστές μας.
  
  
  
  Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
  
  
  
  Από το 2008 μέχρι και σήμερα το ΑΕΠ της χώρας μας έχει μειωθεί κατά €50 δις. Δηλαδή κατά 20%. Την ίδια περίοδο, όμως, οι φόροι για την κατοχή ακινήτων έχουν πενταπλασιαστεί. Η συγκυβέρνηση θεσπίζει τώρα ενιαίο τέλος ακινήτων. Για να εισπράξει μόνον φέτος €3,2 δις. Εξοντώνει, δηλαδή, τη μικρή και μεσαία ακίνητη περιουσία, γ ιατί δεν θέλει να φορολογήσει, με δίκαιο τρόπο, τη συνολική, κινητή και ακίνητη, μεγάλη περιουσία.Έκαναν πρώτα τους μικροϊδιοκτήτες ενοικιαστές. Τώρα τους εκβιάζουν με τα σπίτια τους. Ετοιμάζονται να τους στείλουν ειδοποιητήρια της εφορίας. Απειλούν να κατασχέσουν εισοδήματα και περιουσιακά στοιχεία, όταν μόνο μέσα στο 2012, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές των πολιτών προς το Δημόσιο αυξάνονταν κατά €1 δις το μήνα. Δεν φορολογούν. Μεθοδεύουν κατασχέσεις. Δημεύουν. Τσακίζουν συνειδητά τη μεσαία τάξη.
  
  
  
  Στο ενιαίο τέλος ακινήτων ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ αντιπροτείνει το φόρο μεγάλης περιουσίας . Την κατάργηση της φορολογίας ακινήτων στη σημερινή μορφή της.
  
  
  
  Και την εισαγωγή αυτού του φόρου ως συμπληρωματικού στους φόρους εισοδήματος και κερδών. Με υψηλό αφορολόγητο όριο. Ώστε να μην θίγεται η μικρή περιουσία. Με προοδευτική κλίμακα.
  
  
  
  Εμείς θα αυξήσουμε τα δημόσια έσοδα, όχι από τους φορολογικούς συντελεστές. Αλλά από τη διεύρυνση της φορολογητέας βάσης. Προτείνουμε την καταγραφή συνολικά, της κινητής και ακίνητης περιουσίας κάθε φορολογούμενου πολίτη. Όχι μόνον στο εσωτερικό. Αλλά και το εξωτερικό. Προτείνουμε, δηλαδή, το ηλεκτρονικό εθνικό περιουσιολόγιο . Με βάση το οποίο θα φορολογούμαστε όλοι.
  
  
  
  Θα επαναφέρουμε την κοινή λογική στη φορολογική πολιτική. Έτσι θα ελαφρύνουμε τα χαμηλά και τα μεσαία στρώματα. Έτσι θα πληρώσουν, επιτέλους, οι πλούσιοι. Γι’ αυτό το εθνικό περιουσιολόγιο θα πρέπει να γίνει υπόθεση και αίτημα των λαϊκών στρωμάτων. Όπως και όλων όσοι πληρώνουν φόρους. Του κάθε μισθωτού και του κάθε συνταξιούχου. Αίτημα της μεσαίας τάξης.
  
  
  
  Μόνο έτσι θα γίνει πράξη η συνταγματική επιταγή ότι: «οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους». Μόνο έτσι θα βάλουμε τέλος στα φορολογικά προνόμια της οικονομικής ολιγαρχίας. Θα αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά την φοροαποφυγή και την φοροδιαφυγή.
  
  
  
  Εμείς, συντρόφισσες και σύντροφοι, δεν είμαστε φορομπήχτες για τους αδύναμους και δωρητές φόρων για τους ισχυρούς. Με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στην εξουσία θα πληρώσουν, για πρώτη φορά, οι έχοντες και οι κατέχοντες. Και αυτό το γνωρίζουν καλά, για αυτό και αντιδρούν.
  
  
  
  Το εγκλωβισμένο στα αδιέξοδά του τρίγωνο της αμαρτίας προσπαθεί να μεταφέρει στα μεσαία στρώματα την απειλή που αισθάνεται το ίδιο από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Εμείς, πράγματι, είμαστε απειλή για την ολιγαρχία και τα προνόμιά της .
  
  
  
  Γι’ αυτό και την ίδια στιγμή είμαστε η ελπίδα του μισθωτού, του συνταξιούχου, του αγρότη, του ελεύθερου επαγγελματία, του μικρομεσαίου επιχειρηματία. Για αυτό και εκφράζουμε τη μεγάλη συμμαχία των μισθωτών με τη μεσαία τάξη. Είμαστε η μοναδική ελπίδα της νέας γενιάς, να μην εγκαταλείψει τη πατρίδα μας. Η μοναδική ελπίδα της παραγωγικής και δημιουργικής Ελλάδας.
  
  
  
  Ισχυρίζεται η συγκυβέρνηση – και το επανέλαβε πριν από λίγες μέρες ο υπουργός των Οικονομικών, σε συνέντευξή του στο BBC – ότι το 2013 θα είναι ο τελευταίος χρόνος της ύφεσης. Και ότι το 2014 θα είναι το πρώτο έτος της ανάπτυξης. Ότι «έχουμε διανύσει τα δύο τρίτα του δρόμου προς το στόχο μας και γι’ αυτό οι πολίτες μπορούν να ελπίζουν». Προσπαθούν με το ζόρι να δημιουργήσουν ψεύτικες προσδοκίες.
  
  
  
  Τους απαντάμε: Αυτός ο λαός, έτσι όπως τον καταντήσατε, αναξιοπρεπή και φτωχό, ένα μόνον μπορεί να ελπίζει από αυτήν την κυβέρνηση σας: Να φύγετε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα από την εξουσία. Να προκηρύξετε εκλογές.
  
  
  
  Για να γίνετε, από καθημερινός εφιάλτης του λαού μας, δυσάρεστη ανάμνηση. Η μόνη λύση είναι να φύγουνε, το συντομότερο δυνατόν. Για να απαλλαγεί ο τόπος από το καθεστώς της διαπλοκής και της κλεπτοκρατίας. Γιατί το μόνο σχέδιο που έχουν για την Ελλάδα είναι το Μνημόνιο. Η μόνη προοπτική που μπορούν να δώσουν είναι η πτωχευμένη Ελλάδα που με βίαιο τρόπο το Μνημόνιο διαμορφώνει.
  
  
  
  Η Ελλάδα Της ενδημικής ανεργίας.
  
  
  
  Η Ελλάδα Της κοινωνικής πτώχευσης.
  
  
  
  Η Ελλάδα Των χαμηλών αμοιβών.
  
  
  
  Η Ελλάδα Των μηδενικών δικαιωμάτων.
  
  
  
  Η Ελλάδα Της εξαϋλωμένης Δημοκρατίας.
  
  
  
  Η Ελλάδα του «νόμου και της τάξης». Δηλαδή, του: «λαέ σώπαινε και πλήρωνε».
  
  
  
  Αυτήν την Ελλάδα οικοδομούν. Της φτηνής και απροστάτευτης εργασίας. Ως δήθεν κίνητρο για επενδύσεις. Για επενδύσεις που δεν έρχονται . Και όταν έρχονται δεν είναι επενδύσεις αλλά λεηλασία του δημόσιου πλούτου.
  
  
  
  Αντί για παραγωγικές επενδύσεις, με προστιθέμενη αξία στην οικονομία, με νέες θέσεις εργασίας, η συγκυβέρνηση επιλέγει τις ιδιωτικοποιήσεις . Που όχι μόνον δεν προσθέτουν οικονομική αξία, αλλά, αντίθετα, αφαιρούν δημόσια έσοδα .
  
  
  
  Και, όταν πρόκειται για μονοπώλια, παρέχουν εγγυημένα κέρδη στους ιδιώτες ιδιοκτήτες τους.Άλλο, όμως, παραγωγική επένδυση και άλλο δημοσιονομική αφαίρεση. Είναι, άραγε, παραγωγική επένδυση η εκποίηση στην ολιγαρχία του εθνικού χρυσορυχείου που λέγεται ΟΠΑΠ ;Ή μήπως είναι δωρεά του Δημοσίου στη διαπλοκή; Γιατί, όπως σωστά είχε επισημάνει στην ομιλία του στη ΔΕΘ τον Σεπτέμβριο του 2011 ο σημερινός πρωθυπουργός: «όταν πουλάς σε τιμή διπλάσια ή τριπλάσια από τα καθαρά κέρδη ενός οργανισμού, μιας εταιρείας, τότε δεν πουλάς, χαρίζεις ». Γι’ αυτήν την Ελλάδα, λοιπόν, ζητούν από το λαό να ελπίζει. Για μια επόμενη μέρα. Που θα είναι και αυτή μνημονιακή. Όπως η σημερινή.
  
  
  
  Πουλάνε ψεύτικες ελπίδες. Ότι δήθεν, μόλις η χώρα αρχίσει να αναπτύσσεται, θα ξεκινήσει και η σταδιακή αποκατάσταση των εισοδημάτων στα επίπεδά τους πριν από την κρίση. Δεν υπάρχει πιο ξεδιάντροπο ψέμα.
  
  
  
  Γιατί αποκατάσταση εισοδημάτων και δικαιωμάτων όσο ισχύει το Μνημόνιο δεν μπορεί να υπάρξει. Τελεία και παύλα . Και το Μνημόνιο θα το καταργήσει μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ. Με τη δύναμη που θα του δώσει ο λαός μας μέσα στη βουλή. Όταν η συγκυβέρνηση μιλάει για σταδιακή αποκατάσταση των εισοδημάτων, δημαγωγεί σε βάρος εκείνων που με την πολιτική της εξαθλιώνει.
  
  
  
  Εμείς όταν δεσμευόμαστε για εισοδηματική αποκατάσταση δεν δημαγωγούμε.
  
  
  
  Γιατί η κατάργηση του μνημονίου είναι προϋπόθεση για την ανάκαμψη και την ανάπτυξη. Δεν είναι ο στόχος, αλλά είναι το μέσο για να ξαναγυρίσουμε στην δίκαιη ανάπτυξη, ενισχύοντας την ενεργό ζήτηση και την αναδιανομή.
  
  
  
  Συντρόφισσες και σύντροφοι,
  
  
  
  Το αμαρτωλό τρίγωνο: κυβέρνηση – μεγαλοεπιχειρηματίες και τα κανάλια τους, βρίσκεται σε πανικό. Βρίσκονται σε πανικό επειδή ξέρουν ότι το μνημόνιο δεν βγαίνει . Και απειλεί σα το Κρόνο που έτρωγε τα παιδιά του, να καταπιεί και τους ίδιους Μπροστά λοιπόν στον πανικό τους, προσπαθούν να αρπάξουν ότι μπορούν πριν το Μνημόνιο αρχίζει να τρίζει από τα θεμέλιά του. Και λογικό είναι, διότι έχουν πάρει τα δάνεια και πρέπει να τα ξεπληρώσουν. Δάνεια πελατειακά και χαριστικά, με χρήματα ενός ολόκληρου κόσμου που πεινάει, την ώρα που η ρευστότητα στην πραγματική οικονομία είναι νεκρή και η Ελλάδα δανείζεται για να στηριχτούν οι τραπεζίτες.
  
  
  
  Και πως αντιδρούν; Ενορχηστρώνουν τη στρατηγική της λάσπης και της έντασης.Προχθές παραποίησαν ένα βίντεο. Αφαίρεσαν κομμάτια της ομιλίας του και προέβαλλαν από τα κανάλια το κομμένο στιγμιότυπο, ώστε να φαίνεται ότι οι βουλευτές μας μιλάνε για όπλα και για βόμβες. Τα κανάλια συνέχιζαν να προβάλλουν το βίντεο, ενώ τα είχαμε ενημερώσει, και επομένως γνώριζαν ότι είναι παραποιημένο. Και ενώ τους είχαμε στείλει την αληθινή εκδοχή, κάνανε ότι δεν ήξεραν τίποτα και απέφευγαν να την προβάλλουν . Έκαναν πίσω μόνο όταν πήγαμε στο ΕΣΡ και ο Βουλευτής μας απείλησε με αγωγές.
  
  
  
  Την άλλη ημέρα, ως δια μαγείας, το θέμα εξαφανίστηκε για πάντα από την επικαιρότητα και από τα δελτία και θεωρήθηκε λήξαν, για να μην πούμε ανύπαρκτο. Αλλά είναι πολύ πιο σοβαρό και πολύ πιο επικίνδυνο το ότι σκέφτηκαν να στοχοποιήσουν με τέτοιον τρόπο την αξιωματική αντιπολίτευση. Και τρεις φορές χειρότερο και τρεις φορές πιο επικίνδυνο να βγαίνει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και να ζητάει παρέμβαση της δικαιοσύνης, επικαλούμενος ένα βίντεο που ήξερε ότι είναι πειραγμένο.
  
  
  
  Αυτά είναι πράγματα ανήκουστα. Και η ευκολία με την οποία γίνονται, θα πρέπει να ανησυχεί όλους όσοι ανησυχούν για την δημοκρατία. Οι αντίπαλοί μας έχοντας επίγνωση των αδιεξόδων της πολιτικής τους, επιλέγουν την άφρονα και άκρως επικίνδυνη στρατηγική της έντασης, πιστεύοντας πως έτσι θα ανοίξουν το λάκκο για να πέσει μέσα ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και το λαϊκό κίνημα. Σχεδιάζουν επιθέσεις σε ειρηνικούς κοινωνικούς χώρους, επιστρατεύουν απεργούς, συλλαμβάνουν τους ακτιβιστές συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ στο υπουργείο εργασίας. Τους προειδοποιούμε: πρόκειται για επιλογή χωρίς επιστροφή, αν δεν την εγκαταλείψουν άμεσα. Πρόκειται για διχαστική επιλογή που μας γυρίζει σε άλλες δεκαετίες. Γιατί, παρά τα όποια ενδεχομένως βραχυπρόθεσμα πολιτικά οφέλη, στο λάκκο που ανοίγει αυτή η πολιτική, δεν θα πέσουν μόνο οι ίδιοι αλλά και όλη η χώρα. Ας εξηγήσουν κάποιοι που έχουν μνήμη και σωφροσύνη στον κ. Δένδια πως άλλο η πυγμή του δικαίου και άλλο το δίκιο της πυγμής . Κι ας το εξηγήσουν πρωτίστως στον κ. Σαμαρά, πριν να είναι αργά. Γιατί, αγνοώντας τις όλο και πιο εύθραυστες ισορροπίες της απελπισμένης κοινωνίας, οι επιλογές του «δίκαιου της πυγμής», οι επιλογές του «τσαμπουκά της εξουσίας», είναι παιγνίδι με τη φωτιά.
  
  
  
  Εμείς, θα αντιπαλέψουμε το «δίκαιο της πυγμής» με την «πυγμή του δίκιου», με τη δημοκρατία, με τους ειρηνικούς αγώνες του λαού και του μαζικού κινήματος. Δεν θα πέσουμε στην παγίδα τους. Θα απογυμνώσουμε στα μάτια του λαού μας, τις στρατηγικές της έντασης και της επικοινωνιακής συσκότισης,
  
  
  
  Ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει τούτη την κρίσιμη ώρα να ενώσει, αντί να διχάσει, όπως κάνει η κυβέρνηση της καταστροφής. Θέλουν τον λαό ταπεινωμένο και αναξιοπρεπή.
  
  
  
  Θα ήθελαν πολύ να σιωπήσει ακόμα και ένα τμήμα της Εκκλησίας που σήμερα δείχνει κοινωνική ευαισθησία, ασκεί κριτική στην κοινωνική εξαθλίωση και τον ρατσισμό. Θα ήθελαν πολύ να μείνει λόγος της εκκλησίας σε μια χούφτα ακροδεξιούς Μητροπολίτες οπαδούς της Χρυσής Αυγής και αγιογράφους χουντικών εγκληματιών. Αυτό ήταν το νόημα του θορύβου που ξέσπασε με το συνέδριο Εκκλησία και Αριστερά. Χωρίς λόγο και αιτία, μόνο και μόνο επειδή σε ένα πανεπιστημιακό συνέδριο έγινε διάλογος και κατατέθηκαν απόψεις.
  
  
  
  Αυτό όμως που τους ενοχλεί είναι η δυνατότητά μας να ενώνουμε όλες τις δυνάμεις της κοινωνίας, ακόμα και με διαφορετική ιδεολογική αφετηρία αλλά με κοινό αξιακό απόθεμα, να θέτουν στο επίκεντρο τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο και όχι τη στυγνής απολυταρχίας των αγορών και του ανταγωνισμού. Όσο κι αν το προσπαθήσουν, όμως, δεν θα ανακόψουν την προσπάθειά μας να αποκτήσουμε ισχυρούς κοινωνικούς δεσμούς και να ξαναφέρουμε στο προσκήνιο τις αξίες της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς. Και εν τέλει, είναι μάταιος ο κόπος τους, να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο απ’ τα πραγματικά του προβλήματα. Γιατί από τα προβλήματα αυτά, που όλο και περισσότερο διαλύουν την ελληνική κοινωνία, κανείς δεν μπορεί να την αποπροσανατολίσει. Είναι μάταιος ο κόπος τους, να παρασύρουν το λαϊκό κίνημα και την Αριστερά σε βολικές γι’ αυτούς αναμετρήσεις, όπου τάχατες αυτοί θα είναι οι προστάτες της κοινωνίας και εμείς οι εχθροί της. Γιατί η μάχη, είτε το θέλουν είτε όχι, θα δοθεί στο πεδίο των πραγματικών προβλημάτων και με απολύτως ειρηνικά και δημοκρατικά μέσα.
  
  
  
  Η μάχη θα δοθεί, ό,τι κι αν κάνουν, εκεί που είναι το μεγάλο ζητούμενο για την κοινωνία μας, το λαό μας και τον τόπο μας. Κι αυτό είναι η έξοδος απ’ το τροϊκανό βάραθρο που μας έριξαν και μας κρατάνε με τις μνημονιακές τους πολιτικές.
  
  
  
  Κι είμαστε εμείς, η Ριζοσπαστική Αριστερά, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α, που θα πρωταγωνιστήσουμε για να βγει η κοινωνία μας, ο λαός μας, ο τόπος μας απ‘ τα τροϊκανά αδιέξοδα.
  
  
  
  Κι είναι ο ίδιος ο στόχος, το ίδιο το μεγάλο ζητούμενο, που ορίζει και ιεραρχεί τα προτάγματά μας, επιβάλλοντάς μας να κινηθούμε ως ηγετική πρωτοπορία του λαού μας και με λογική γκραμσιανής ηγεμονίας, για τη συγκρότηση ενός νέου μπλοκ εξουσίας. Γιατί σ’ αυτή την προσπάθεια και με την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, πρέπει να πορευτούμε, τηρουμένων των αναλογιών, με τη λογική που ο Γληνός περιγράφει και με σοφία αποτυπώνει στο σπουδαίο έργο του «τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ». Κι έχουμε την ωριμότητα και τη συλλογική σοφία και εμπειρία, τώρα που ο λαός μας βρίσκεται ξανά σε σταυροδρόμι, να χτίσουμε ένα τέτοιο πλατύ κίνημα, χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες και χωρίς, προπαντός, να βάζουμε το κάρο μπροστά απ’ το άλογο.
  
  
  
  Στο φόβο του χειρότερου με τον οποίο ο Σαμαράς και η κυβέρνηση της μνημονιακής συνενοχής προσπαθεί να ελέγξει την απελπισμένη ελληνική κοινωνία, εμείς πρέπει να αντιτάξουμε, με πειστικούς όρους, όρους, την προσδοκία του καλύτερου . Που σημαίνει: να χτίσουμε ένα πλατύ κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο κοινωνικής σωτηρίας που θα μας βγάλει σε μετατροϊκανό ξέφωτο. Που θα δώσει την ευκαιρία στο λαό μας να ανασάνει και σε εμάς να σχεδιάσουμε μια νέα Ελλάδα. Την Ελλάδα του δίκιου, της παραγωγής και της δημιουργίας.
  
  
  
  Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
  
  
  
  Ας είναι η συνεδρίαση της Κεντρικής μας Επιτροπής, η αφορμή για να απευθύνουμε προσκλητήριο σε κάθε Ελληνίδα, σε κάθε Έλληνα. Ώστε να στρέψουμε το βλέμμα μας στο μέλλον . Να εργαστούμε, όλες και όλοι μαζί. Για την ανασυγκρότηση του τόπου. Αγνοώντας τους τελάληδες της έντασης και τους εμπόρους του διχασμού. Που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να διαιρούν.
  
  
  
  Κανείς μας δεν πέφτει στην παγίδα του εμφυλιοπολεμικού κλίματος που σκόπιμα καλλιεργεί η Νέα Δημοκρατία. Η ολική επαναφορά της χώρας στη δεκαετία του ’50 είναι η μόνη πρόταση του κυρίου Σαμαρά και των ακροδεξιών φίλων του για το μέλλον. Ας το κάνουν μόνοι τους αυτό το ταξίδι στο πιο σκοτεινό παρελθόν.
  
  
  
  Γι’ αυτό. Ενώ εκείνοι διαιρούν, εμείς ενώνουμε.
  
  
  
  Ενώνουμε το λαό με το ρεαλιστικό πολιτικό σχέδιό μας για την επόμενη μέρα.
  
  
  
  Για μια νέα προοδευτική κοινωνική πλειοψηφία που θα φέρει το λαό στην εξουσία.
  
  
  
  Λέμε όχι στους πολλαπλασιαστές του φόβου του αυταρχισμού, του διχασμού και της καταστολής.
  
  
  
  Είμαστε οι πολλαπλασιαστές της λαϊκής παρέμβασης, των κοινωνικών αντιστάσεων.
  
  
  
  Είμαστε οι εγγυητές της μεγάλης αλλαγής.
  
  
  
  Και τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στην κυβέρνηση του τόπου.
  
  
  
  Για να οικοδομήσουμε την Ελλάδα που έχει ανάγκη η μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας.
  
  
  
  Και που, μάταια, προσπαθεί να αποτρέψει η οικονομική ολιγαρχία.
  
  
  
  Και ζητάμε εκλογές για να φέρουμε το μέλλον πιο κοντά. Με τις προοδευτικές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος. Και που αποκαθιστούν το κράτος δικαίου και τη Δημοκρατία. Την κοινωνική ασφάλεια και αξιοπρέπεια. Την παραγωγική ικανότητα του τόπου και το βιοτικό επίπεδο του λαού μας. Αυτοί έχουν ως σχέδιο το Μνημόνιο και τις ρυθμίσεις του. Για μια ανάπτυξη, αν και όταν υπάρξει, με ανεργία και φτώχεια. Χωρίς κοινωνικό περιεχόμενο. Σε μια περιβαλλοντική ζούγκλα. Με ολόκληρη τη χώρα μια ειδική οικονομική ζώνη.
  
  
  
  Εμείς έχουμε σχέδιο να καταργήσουμε το μνημόνιο, να αποκαταστήσουμε τον κατώτατο μισθό και τα εργασιακά δικαιώματα. Να εφαρμόσουμε το πρόγραμμά μας για την παραγωγική και αναπτυξιακή ανασυγκρότηση της χώρας. Έτσι ώστε να αυξήσουμε την εγχώρια παραγωγή. Και να καλύψουμε τις βασικές ανάγκες του πληθυσμού . Να ασκήσουμε κλαδικές πολιτικές. Που αξιοποιούν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας. Να αυξήσουμε τις δημόσιες δαπάνες για την εκπαίδευση, την έρευνα και την ανάπτυξη. Να επενδύσουμε όχι στο το κέρδος των επενδυτών. Να επενδύσουμε στο μέλλον. Στο μέλλον των παιδιών μας. Ας στρέψουμε, λοιπόν το βλέμμα μας στο μέλλον και ας το πάρουμε στα χέρια μας.
  
  
  
  Σας ευχαριστώ.